Als je wilt weten wat Nederlanders vinden, moet je op hun ramen kijken, waarschijnlijk op het grote raam van hun woonkamer. Dat raam is een soort dorpsomroeper, maar dan in volle stilte. In het dorpje waar ik liep was men eensgezind; er mocht geen vaste dijk komen, las ik raam na raam. De postertjes waren vrolijk geel, wat de grauwe lentedag iets fleurigs gaf. Verder bestonden ze uit beminnelijke huisvlijt; net iets te kleine fotootjes om de tekst te ondersteunen, vergezeld van een net iets te wijdlopige tekst in Arial. Zelfs in deze contreien was doorgedrongen dat je zoiets liever niet in Comic Sans doet. Ik keek naar links. Daar was een muurtje langs de weg, met daarachter een brede, kolkende rivier. Een muurtje, geen dijk dus. Als ik zou struikelen, zou ik in de rivier vallen. Ik vond het te koud om te struikelen.
Categorie: Blogs
Wandelmemoires, deel 2
‘Ja, hoi, daar zijn we weer!’ De hardloper dribbelde langs me, zichtbaar blij om zijn vrolijkheid op mij te projecteren. Zijn hardloopmaatje was waarschijnlijk niet de gesprekspartner waar hij op had gehoopt, puffend en steunend sjokte de arme man door de tuinen achter zijn fitte maatje. Bij elk rondje was zijn hoofd een paar tinten roder.
Groene vingers
Toen we een gezamenlijk huis zochten, was ‘buitenruimte’ een eis. Dat we zouden eindigen met een tuin van zeventien meter diep was niet per se de bedoeling. Om allerlei redenen was er al een paar jaar niets aan het onderhoud gedaan. Onze tuin lag er bij als een alsof Mowgli en Shere Kahn zich er uitstekend thuis zouden voelen. Lees verder “Groene vingers”
Kijken of niet kijken
Deze week las ik drie bespiegelingen van krantencolumnisten over kijken of niet kijken. Ik was er snel uit; niet zozeer omdat het wereldkampioenschap voetbal in Quatar gehouden wordt, met alle ellende van dien, maar omdat ik nagenoeg niets met de sport voetbal heb. Een voetbalwedstrijd komt op mij over als 22 miljonairs die over een stuk gras rondhobbelen in de hoop dat er aan bal langskomt, en die op de grond gaan liggen piepen als de tegenpartij hen met een vinger aanraakt. Ik snap voetbal niet, en waarschijnlijk snapt voetbal mij niet. Mijn kijken-of-niet-moment viel al eerder. Lees verder “Kijken of niet kijken”
Rijbewijs
Ik heb geen rijbewijs. Dat zit namelijk zo: als ik achter het stuur kruip, verwisselen links en rechts ad random, veranderen de verkeersborden in reuzenlollies en springen de verkeerslichten op blauw. Dat rijdt niet heel prettig.
Marskramerpad
Lekker weg in eigen land
Lekker weg in eigen land, het was eigenlijk niet zo aan ons besteed. Of toch wel, maar dan bovenop alle buitenlandse tripjes die we maakten. Dat klinkt snobistisch, en dat is het ergens ook. Het gebrek aan buitenlandtripjes begint voelbaar te worden, dus daarom vierden we vakantie in Zuid-Limburg.
Lees verder “Lekker weg in eigen land”
Nieuw verfje
U ziet, de weblog is in een nieuw jasje gestoken. Ik wilde een nieuw blog schrijven, logde in, en bedacht me dat ik wat dingen aan het uiterlijk van de website wilde veranderen en voor ik het wist haalde ik de boel overhoop en was ik een paar dagen bezig. De bewuste blog bestaat dus nog niet, wel het verhaal over de nieuwe verf.
De Montferlandse Toppenroute is top
Het is een clichématige rotkop, maar daarom niet minder gemeend. De Montferlandse Toppenroute kwam met stip binnen in mijn top 5 van mooiste Nederlandse wandelroutes. Voor wie denkt dat je voor heuvels naar Limburg moet; welkom in de Achterhoek.
Een opgeruimde boekenkast en een leeg hoofd
We kwamen met kapot gewassen handen terug van vakantie, deden voor de vorm nog anderhalve dag alsof alles normaal was, en daarna werd de wereld heel klein. Ik deed wat elk mens deed: de zolder schilderen. Lees verder “Een opgeruimde boekenkast en een leeg hoofd”