‘Dit is wel BBB-gebied’, constateert N. De wandelroute voert over smalle asfaltweggetjes met links en rechts weilanden en akkers, en soms een boerderij met een paar grote nieuwe schuren. De weilanden zijn omzoomd met boomsingels, in de sloot kwaakt een kikker. ‘Zou die koe ook BBB stemmen?’ vraag ik. De koe loopt een paar meter met ons mee aan de overkant van het schrikdraad, tussen de achterpoten zijn nog geen uiers te zien. ‘De koe is te jong om te stemmen.’
Auteur: karolienvanwijk
Memoires van een wandelaar, deel 4
Veel mensen verwarren onderhoudsarme tuinen met onderhoudsvrije tuinen. Onderhoudsarme tuinen bestaan uit tegels of grind, met daartussen opschietend gras, plakken mos en een grauwgeel uitgeslagen Boeddhabeeld, soms gedecoreerd met wat vogelpoep. Inderdaad, arm aan onderhoud. Ik sla de hoek om, maar daar is het precies hetzelfde. Omdat de wijk waar ik loop in de late jaren zeventig gebouwd moet zijn, zijn er gelukkig heel veel hoeken om om te slaan.
Memoires van een wandelaar, deel 3
Als je wilt weten wat Nederlanders vinden, moet je op hun ramen kijken, waarschijnlijk op het grote raam van hun woonkamer. Dat raam is een soort dorpsomroeper, maar dan in volle stilte. In het dorpje waar ik liep was men eensgezind; er mocht geen vaste dijk komen, las ik raam na raam. De postertjes waren vrolijk geel, wat de grauwe lentedag iets fleurigs gaf. Verder bestonden ze uit beminnelijke huisvlijt; net iets te kleine fotootjes om de tekst te ondersteunen, vergezeld van een net iets te wijdlopige tekst in Arial. Zelfs in deze contreien was doorgedrongen dat je zoiets liever niet in Comic Sans doet. Ik keek naar links. Daar was een muurtje langs de weg, met daarachter een brede, kolkende rivier. Een muurtje, geen dijk dus. Als ik zou struikelen, zou ik in de rivier vallen. Ik vond het te koud om te struikelen.
Wandelmemoires, deel 2
‘Ja, hoi, daar zijn we weer!’ De hardloper dribbelde langs me, zichtbaar blij om zijn vrolijkheid op mij te projecteren. Zijn hardloopmaatje was waarschijnlijk niet de gesprekspartner waar hij op had gehoopt, puffend en steunend sjokte de arme man door de tuinen achter zijn fitte maatje. Bij elk rondje was zijn hoofd een paar tinten roder.
Wandelmemoires, deel 1
‘I hope that you will always remember that Jesus loves you.’ De mevrouw, type vrolijke groene winterjas en alternatief kapsel, stapte op mij af alsof ze de weg wilde vragen. Haar hand rustte nog op de achterklep van haar auto. Het is zinloos om de weg aan mij te vragen in een stad waar ik de weg niet goed weet en ik heb überhaupt een slecht richtingsgevoel, maar G. liep naast me en hij weet overal de weg. Ik dacht dat hij me wel zou redden. Bovendien wilde ik beleefd zijn. Ik had Jezus niet zien aankomen, en ik had ook dus ook geen antwoord op hem. Ik mompelde iets dat als bevestigends zou kunnen worden geïnterpreteerd, en iets over een nice day, en we vervolgden onze weg langs de kade. Het was er grijs, nat en winderig.
West Highland Way, van Kinlochleven naar Fort William (finish)
We zijn er, we hebben het gehaald, de West Highland Way is af! We vierden het net al in de Wetherspoons met Irn bru, bier en een groot stuk knoflookbrood met kaas, en dat gaat vanavond ongetwijfeld een vervolg krijgen in de pub. Maar nu eerst douchen, want het was vandaag zweten geblazen. We kregen opnieuw het allermooiste lenteweer dat we ons konden wensen.
Lees verder “West Highland Way, van Kinlochleven naar Fort William (finish)”
West Highland Way, van Kingshouse naar Kinlochleven
En toen scheen de zon weer. Het Schotse weer doet Jantje lacht-Jantje huilt, maar dit is de tweede dag in deze tocht waarop zonnebrandcrème noodzakelijk is. Geen slechte score in april. Ook in deze blog; waarom de heisa rondom Devil’s staircase een beetje overdreven is en een Schots mini-Almere rondom een aluminiumsmelterij.
Lees verder “West Highland Way, van Kingshouse naar Kinlochleven”
West Highland Way, van Inveroran naar Kingshouse
Snipverkouden worden op een tamelijk leeg wandelpad met heel veel frisse lucht? Hoera, het is me gelukt. Keelpijn, hoesten, moe, het hele arsenaal is aanwezig. Gelukkig was ook de etappe door Rannoch Moor eentje uit de makkelijkste categorie. Of je moet niet tegen Maurits’ grapjes kunnen. “Wilt u meer of minder veenprut? Moor! Moor! Moor!”
Lees verder “West Highland Way, van Inveroran naar Kingshouse”
West Highland Way, van Tyndrum naar Inveroran
Deze dag zou een makkie worden, en dat werd het ook. Beetje klimmen en dalen, korte wandeling, frisse benen, pub onderweg en een luxe hotel aan het eind. Gelukkig kregen we eindelijk wat echt Schotse regen ter compensatie. En terwijl ik dit schrijf heb ik nog geen idee hoe ik deze blog ga posten, want er is hier geen internet en de wifi is stuk. Altijd avontuurlijk, zo’n wandelvakantie.
West Highland Way, van Inverarnan naar Tyndrum
Er is niets zwaarder dan naar je rustdag lopen, mentaal dan hé? Als we de West Highland Way aaneengesloten hadden gelopen had ik dat prima gevonden, maar vandaag liepen we naar de rustdag en waren de benen inderdaad aan rust toe. Toch liep het allemaal bijzonder vlot vandaag; goed pad, mooie omgeving en als bonus het beste lenteweer dat Schotland te bieden heeft.
Lees verder “West Highland Way, van Inverarnan naar Tyndrum”