De recente producties: een vestje, sokken en beenwarmers. De beenwarmers en sokken hebben voor de herfstkou toesloeg hun eigenaars gevonden, het vestje hangt in mijn kast. De katoen waar ik het vestje van breide is een verhaal op zich.
Dat breien heb ik van mijn oma. Die breide dat het een lieve lust had, en ze was er nog goed in ook. Ze breide veel voor ‘De club’, een groepje dames dat met een liefdadigheidstalletje op de braderie stond. De truien en sokken verkochten maar slecht, maar het tij keerde toen mijn moeder bedacht dat vingerpoppetjes een leuke aanvulling zouden zijn. Een gouden greep; mijn oma werd een lokale beroemdheid. Ze haalde zelfs de lokale krant.
Toen oma ouder werd, gingen er steeds meer voorraden wol de deur uit. Haar versleten duimgewricht kon steeds minder steken aan. Zo kreeg ik een berg polyestergaren, waar ik de deken van breide die twaalf jaar later nog steeds op de bank ligt. En ik kreeg een katoenen kabeltrui uit de voorraad van De club. Het ding was geheel terecht nooit verkocht, en hoewel hij mij uitstekend paste droeg ik hem niet. Een paar jaar later haalde ik de katoen uit, en deed er niets mee.
Afgelopen zomer breide ik er een vestje van volgens dit patroon. Min of meer dan, want ik liet de zakken voor wat ze waren (waarom zou je moeite doen voor zakken die je niet gebruikt), zette er geen knopen aan (die doe ik toch niet dicht), en breide er lange mouwen aan (wat is de zin van driekwart mouwen aan een vestje?). Het is een beetje oma’s vestje. Gebreid door de oudste kleindochter, die evenveel van breien houdt.