Twee maanden na De Scheur

Januari en februari zijn niet per se maanden om wandelblogs te schrijven, maar ik wandelde dan ook niet. Ik zat op de bank, en als ik wel liep, was dat met krukken. Tijd voor een update over mijn knieband.

Op Tweede Kerstdag vergat ik de tijd. Daarom rende ik naar de auto waar mijn schoonvader op me zat te wachten. In de bocht gleed ik uit, ik zag in een flits mijn linkerbeen naar buiten buigen en het volgende moment lag ik op de grond.

Even later lag ik nog steeds op de grond. Toen ik me afvroeg waarom ik dat deed, realiseerde ik me dat mijn linkerknie verbazingwekkend veel pijn deed.

Ik werd liefdevol overeind geholpen, voorzien van ijs op mijn knie en thee tegen de schrik. Toen het wel weer ging, nam ik alsnog de trein naar huis. Het ging echt wel weer, maar toen ik s’avonds de trap op liep, stonden bij de tiende trede de tranen van pijn in mijn ogen. En ik moest nog twee treden.

Mijn huisarts werkte gelukkig op 27 december. Ze constateerde een vermoedelijke scheur, maar dat kon ze pas beoordelen als mijn knie niet meer dik en pijnlijk was. ‘Haal krukken en neem rust. Misschien valt het mee. Ik zie je na de kerstvakantie.’

Het bleek een scheur in mijn knieband te zijn. Die zitten aan de zijkanten van je knie, om het gewricht bij buigen en strekken bij elkaar te houden. Buigen en strekken kon ik niet, mijn knie belasten dus ook niet en de krukken zouden nog weken mijn vrienden blijven.

Om mijn knie met heel, heel zachte dwang weer in beweging te krijgen, belde ik de geweldige fysiotherapeut die me al eerder van een paar nare blessures had afgeholpen. Hij zette me op een dieet van nog meer rust (voorlopig) en twee keer per week fysiotherapie.

Om met stomme woordgrapjes te smijten; ik ging stapje voor stapje vooruit. Met één kruk leren lopen betekent niet dat een daartoe bevoegd persoon zegt dat je een kruk mag laten staan en dat je dan wegwandelt. Het betekent dat je wankel, en met een nog steeds stijve knie een paar kleine pasjes zet. Maar het betekent ook dat je weer zelf thee kunt pakken. Een boodschap doen. Een bus instappen en gelijk inchecken zonder gedoe met een OV-chipkaart tussen je tanden. Maurits nam zoveel huishouden van me over dat ik nog voor weken in het krijt sta.

Het ergste leed is al lang achter de rug. De krukken bivakkeren alweer een paar dagen bij de thuiszorgwinkel, ik kan mijn knie weer strekken en bijna volledig buigen en ik fiets sinds gisteren met een brede grijns naar mijn werk. Lopen betekent nog steeds korte stukken en met brace om, ook al uit zelfbescherming tegen scheve straatjes en ander gevaar voor de knie.

Overmorgen gaan we op vakantie. De brace gaat mee, net als een wandelgidsje waarin gelukkig ook korte, eenvoudige wandelingen staan. Steile, of ongelijke paadjes dienen vermeden te worden, lopen met zware bagage trouwens ook. En dat betekent… Jawel, ik ga op vakantie met een rolkoffertje.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.