Nee, ik heb niet gewandeld. Of wel, met het tv-scherm van een loopband voor me.
Dat zijn jullie niet van mij gewend. De maan is rond, muizen lusten kaas en Karolien wandelt. De dag na de Amsterdam City Walk had ik spierpijn. Niet vreemd. Ik deed boodschappen en werkte in de tuin. De spierpijn ging weg, de pijn in mijn schenen bleef. Toen de volgende ochtend het wandelingetje van tram naar werk al serieus pijnlijk was (geloof mij, dat is heel kort), belde ik mijn geweldige fysiotherapeut. Die constateerde MTSS, oftewel een variant van shin splint.
Shin splint is een overbelastingsblessure en ik heb wat horrorverhalen in mijn omgeving. Zij kregen het bij het doorwandelen van overzeese continenten, fanatiek trailrunnen of kijken wat er gebeurt als je vijf keer per week fanatiek gaat sporten en wandelen. Ik had ‘m in theorie tijdens de trainingen voor de Nijmeegse Vierdaagse moeten krijgen, maar kreeg ‘m drie maanden na een vlekkeloze Vierdaagse. Oh ja, shin splint is hardnekkig en kan bij slecht herstel chronisch worden.
Hoe ik er aan kwam is al niet duidelijk, maar nu moest ik er weer af. De voorgeschreven rust en dempend schoeisel (hallo kantoordagen op wandelschoenen!) hielpen niet. Bovendien kan ik helemaal niet stilzitten. De fysiotherapeut gooide het over een andere boeg; de shin splint als het ware irriteren om ‘m tot genezen te dwingen. Dat kan onder andere met saaie voethefoefeningen, maar die kun je gelukkig vervangen door een loopband met een flinke hellingshoek. Yes, aan de wandel!
Ruim een maand later kan ik zeggen dat het werkt; ik kan weer op normale gympen naar werk (aan hakken doe ik alleen in noodgevallen) en de shin splint voel ik nog nauwelijks. Aan wandelingen van meer dan tien kilometer hoef ik nog niet te denken, en een recente actie met rennen om een trein te halen was een voelbaar slecht idee. Gelukkig is het inmiddels grauw novemberweer en verliezen lange wandelingen vaak de concurrentie van de bank, een eettafel met een bordspel of een bioscoopstoel. Of nou ja, de loopband in de sportschool. “Zo vaak mogelijk”, zei de fysiotherapeut. Het uitzicht haalt het niet bij een Hollands duingebied, maar de shin splint loopt langzaam naar de uitgang.
2 gedachten over “Blessuretijd”