Toen ik deze reis uitstippelde bedacht ik me dat we na een weekje Tokyo wel toe zouden zijn aan een portie rust en groen, dus ik koos Hakone. Hakone is een hevig vertoerist stadje, of eigenlijk een aantal stadjes rondom wat bergen en een meer, maar buiten het hoogseizoen en de weekends lukt die portie rust heel aardig. De portie groen trouwens ook.
Wij bezitten Hakone free passes, waarmee je gratis in veel lokaal ov en aanhangend amusement mag, dus we hebben het wat matige weer uitgebuit om weer eens hevig te ov-nerden. We begonnen met de Hakone Tozan Railway, een lief bergtreintje dat zich via allerlei bochten, tunnels en switchbacks naar het bergdorp Gora slingert. Mochte het geheel al wat Zwitsers aandoen; het stationscafé in Gora heeft koeienbellen en heet Sankt Moritz.
Gora heeft een klassiek park waar je normaal 550 yen voor mag neertellen, maar met de pas gratis is. Het park is in grote lijnen in Westerse stijl aangelegd, maar heeft door de plantenkeuze, het theehuis en de bonsai-tentoonstelling een Japans tintje. Wij dronken wat in een deftig theehuis met dito dametjes en een achtergrondmuziekje dat je in Nederland alleen aantreft in speeldoosjes voor baby’s.
We gingen verder omhoog met de Hakone Cable Car, gevolgd door de Hakone ropeway. Die laatste gaat over vulkanische uitwasemingen, daarom stond er bij de start een bordje met wat medische wenken, waaronder een verbod voor mensen met astma. Eh… Normaal ben ik best voorzichtig, maar vulkanische meuk krijg je niet elke dag te zien en de noodmedicatie zat toevallig tóch in mijn rugzak.
Het was uiteindelijk zo bewolkt in de bergen dat we weinig konden zien, maar wat er was, was fantastisch. En de lucht? Het viel eerlijk gezegd mee; even erg als Nederland ten zuiden van de Wadden op een slechte dag, en daar kun je niet uit wegvluchten door in een volgende kabelbaan naar beneden te stappen.
Beneden is Lake Ashi, een prachtig bergmeer tussen hoge bergen vol groene bossen, met hier en daar een tori voor een extra Japans effect. Het is niet vreemd dat toeristen best met een rondvaartboot naar de overkant willen. En omdat de koortsdromen van Walt Disney toch érgens uitgevoerd moesten worden zijn de rondvaartboten hier kitscherige piratenschepen, inclusief een kapitein en lichtmatroos in weerbestendigde kunststof uitvoering.
Voordat we inscheepten op dit eh…. wonderlijke vaartuig wilden we nog even lunchen. Dat kon in het Super Panorama View restaurant naast de pier, waar het uitzicht inderdaad mooi was en het eten uit een duur buffet met veel frituur bestond. Een ommetje door het dorp bracht ons bij een onooglijk cafeetje waar een lief oud dametje grote borden spaghetti-op-z’n-Japans met salade en miso-soep serveerde. Rekening voor twee personen inclusief drinken: twaalf euro. Voor wie beweert dat Japan duur is, heb ik er weer een adresje bij.