Op 22 augustus beklommen we Goatfell. Die avond lag ik met spierpijn en een goed boek op de bank en schreef niks. Maar de hoogste berg van Arran is alsnog een blog waard. Lees mee en geniet.
Als eerste het lijstje feitjes. Goatfell is met 874 meter de hoogste berg van het eiland Arran. Dat is 2866 feet, en daarmee valt de berg buiten het roemruchte lijstje Munro’s, maar is wel een Corbett en daarmee toch beslist een berg. Het is bovendien een berg die veel bezoekers trekt. Arran ligt relatief dicht bij de Schotse beschaving; wie een vroege trein uit Glasgow pakt kan de beklimming als dagtocht doen. Er lopen twee routes naar boven; een relatief eenvoudige route vanaf het kasteel van Brodick, en een veel steilere route vanuit het nabijgelegen Corrie.
Wij kozen voor de route vanaf Brodick Castle, die goed onderhouden en goed gemarkeerd is. De route krijgt drie van de vijf moeilijkheidssterretjes van Walk Highlands, maar daar hoort de disclaimer bij dat dit hem niet makkelijk maakt.
Ten eerste is het pad weliswaar goed aangelegd en makkelijk te volgen, maar het blijft een Schots pad, vol keien, moeras en andere onpraktische elementen. Door de noordelijke ligging van Schotland mogen wandelaars vanaf 700 meter rekenen op Alpien terrein, met nauwelijks begroeiing en des te meer stenen. Gympen en stadsschoeisel zijn geen verstandige keuze. Ten tweede starten beide routes op zeeniveau, wat betekent dat je de volle 874 meter omhoog loopt, en weer naar beneden. Dat is best te doen, maar een goede conditie maakt het echt leuker. Als laatste is het weer een belangrijke factor. Ik roep weleens dat het in Schotland minder regent dan het cliché wil, maar het kan er nog steeds flink spoken. Klimmen in de regen zorgt voor spekgladde paden en reduceert je uitzicht. Ook zonder regen waait het. Hoe hoger je klimt, des te minder beschutting is er. Een windjack en een warm truitje voor boven zijn geen overbodige luxe.
Voor enigszins ervaren wandelaars met een behoorlijke conditie en fatsoenlijke materiaal is Goatfell en lekker kuitenbijtertje, maar goed haalbaar. Voor wie een van die drie mist kan de berg ronduit gevaarlijk zijn. De reddingsdienst van Arran trekt gemiddeld twee keer per week Goatfell op. Nogmaals; bergen zijn niet voor mensen op gympen.
Wij vertrekken met rugzakken vol kleren, flessen water, boterhammen en chocoladerepen. Vanaf ons appartementje is de Fisherman’s walk, het pad over het strand, de makkelijkste route om bij het kasteel te komen. Goatfell lijkt ons uitdagend aan te kijken. Alsof een berg ‘kom maar op’ kan denken. De kaart verdwijnt al in het bos achter het kasteel in de tas. De bordjes met ‘Top Goatfell’ zijn te makkelijk te vinden. Het pad slingert omhoog, maar is in het bos nog lieflijk en breed te nomen. Als de hoge naaldbomen worden ingeruild voor schralere berken, wordt het pad smaller en kijken we uit over de prachtige Glen Rosa.
Het weer is goed en lijkt alleen maar beter te worden. Regelmatig zon, met een fris briesje. Als de laatste bomen zijn verdwenen lopen we in het zonnetje over een pad dat af en toe vlak te noemen is. We passeren het bruggetje bij Mill Burn. Vanaf hier torent Goatfell recht voor ons op. Het pad naar boven loopt over een graad aan de rechterkant van de berg, die Meall Breac heet. Voordat we aan deze laatste etappe beginnen rusten we uit en eten een stapel boterhammen. Om ons heen zitten nog veel meer groepjes wandelaars. Onder hen zijn veel gezinnen met kinderen. Die lopen verbazingwekkend goed; blijkbaar torsen zij nog niet de zorgen van ons volwassenen mee. Of ze zijn simpelweg lichter, dat kan ook.
Meall Breac is een pittige klim. Het pad is rotsig, smal en stijl. Toch wordt er zichtbaar onderhoud gepleegd en voel ik met nergens onveilig, hooguit nogal zweterig. Vlak voor de top liggen een paar kronkels in het pad om de laatste steile meters te overbruggen.
Het uitzicht op de top is fenomenaal. Het is een prachtige beloning voor de klim. De top van Goatfell is vaak in wolken gehuld, maar die zijn vandaag slechts in sluiervorm aanwezig. De broertjes en zusjes van Goatfell – iets lager, maar stuk voor stuk steiler en lastiger te beklimmen – tonen hun pieken, in de diepte ligt Glen Rosa. Er waait een koude wind, maar dat voelen we niet. Hoera, we zijn boven!
De terugweg is een zonovergoten wandeling met spieren die beginnen te protesteren. Iets voor vijf uur zijn we bij het kasteel; precies op tijd voor twee pints lokaal bier en twee zakjes chips in de pub naast het kasteel. Nou, wat hebben we die verdiend!