Remote en challenging, zomaar een oordeel over de etappe van Rowardennan naar Inverarnan. Remote omdat de asfaltweg bij Rowardennan ophoudt, challenging vanwege de rotsen en de modder op het pad. Bijna al onze mede-bunkhousegasten van gisteravond komen we vandaag weer tegen bij het avondeten in het hotel. Slechts een dappere dodo zou doorlopen naar Crianlarich.
Gisteravond sliepen we in het bunkhouse omdat het hostel dicht was, en het hotel stervensduur. In comfort was het stiekem een stapje terug (damesslaapzaal links, herenslaapzaal rechts), maar met tien logees was het ook erg gezellig. Tien inderdaad, meer bedden zijn er niet in het bunkhouse. Belangrijkste onderwerpen aan de eettafel: ‘Did you do Conic Hill today?’ en ‘Where will you stay tomorrow?’ Bij nadere kennismaking bleek de andere Nederlander in het gezelschap niet alleen 5 kilometer van Maurits te zijn opgegroeid, maar ook, hoewel een paar jaar later, op dezelfde school te hebben gezeten. Toeval in de klein bunkhouse.
Het bunkhouse verzorgt ontbijt met havermout en toast, wij voegden daar pannenkoeken uit de rugzak aan toe. Voor wie er ooit logeert: de koelkast, de vriezer en de keukenkast staan vol eten tegen schappelijke prijsjes. Daarna gaan we op pad. Geheel volgens het liedje splitst het pad zich al snel in een low road en een high road; de eerste pittig en heel mooi, de tweede makkelijker, maar iets minder mooi. Deze keer kiezen we voor de makkelijke weg. Gisteren hebben we al genoeg geklauterd. Het pad golft wat en er is wat steenslag en modder, maar eigenlijk is het een hikers highway.
We lopen zo ongeveer tegen het hotel in Inversnaid aan. Het hotel heeft liever geen modderige wandelschoenen op de hoogpolige wollen vloerbedekking, maar ze hebben een gang vol rekken voor schoenen en rugzakken en een aparte eetkamer voor de wandelaars. Voor lunch is het nog net wat vroeg, dus we behelpen ons met scones.
Hoewel het pas april is, is het pad bepaald niet leeg. We komen regelmatig andere wandelaars tegen, waarvan een flink deel de West Highland Way loopt. Elk jaar lopen zo’n 36 duizend mensen (bron; Google) de complete West Highland Way. Je zou het een emmerlijstdingetje voor Schotlandliefhebbers kunnen noemen, en dat is het voor ons eigenlijk ook. De WHW is het oudste en bekendste langeafstandswandelpad in Schotland, en het pad is in tegenstelling tot veel ander Schotse paden ook nog eens prima te lopen voor iedereen met een behoorlijke wandelconditie, goede wandelschoenen en een Goretex-jas en -broek. Navigatiekunsten en klauterwerk zijn hier niet nodig. Ik herinner me hoe we in augustus 2019 in Fort William toekeken hoe een file van zeiknatte wandelaars van het pad af stroomde. Nee, dan liever april, en als bonus hebben wij geen midges.
We hebben wel veel klauterwerk onderweg, en hoe. Het pad bestaat tot het einde van Loch Lomond uit rotsblokken, hobbels, boomtakken en heel veel modder. Voor de liefhebbers is het een soort apenkooien voor wandelaars, maar slechts de helft van ons is liefhebber. Gelukkig blijven de banks uitzonderlijk bonnie. We lunchen op een kiezelstrandje met fabelachtig uitzicht. Aan de overkant van het meer is de beschaving. Af en toe weerkaatst het geluid van een motorfiets of een auto met uitlaatproblemen tussen de bergwanden.
Dan nadert langzaam het einde van Loch Lomond en lopen we de Highlands in, als we daar niet al liepen. De berghellingen zijn nog in winterrust, en zien bruin van de afgestorven varens. In de verte zien we de eerste sneeuw op de bergtoppen. Toch bloeien ook hier al narcissen en ik bedenk een tekstje over daffodils op de wijze van ‘Ye Jacobites’. Na vieren krijgen we een paar gebouwtjes in zicht. Daar ligt Inverarnan, niet veel groter dan een camping, een b&b en The Drovers Inn, naar eigen zeggen de Inn met de meeste spoken van Schotland. Het eten en de whisky zijn er in elk geval spookachtig goed.
Langs dit stuk van Loch Lomond troffen wij twee Nederlanders met fietsen. Ze hadden een niet zo gedetailleerde kaart en hadden verwacht dat het pad hier wel te fietsen viel. Niet dus.