Een opgeruimde boekenkast en een leeg hoofd

Algarve, Portuga;

We kwamen met kapot gewassen handen terug van vakantie, deden voor de vorm nog anderhalve dag alsof alles normaal was, en daarna werd de wereld heel klein. Ik deed wat elk mens deed: de zolder schilderen.

Toen ik mijn Facebookaccount liet sterven startte ik deze blog: bedoeld om af en toe een stukje te tikken en wat foto’s te plaatsen over de dingen die me bezighielden. Breien, wandelen en reizen bleken hoog te scoren. Ik tikte onschuldige stukjes en leerde wat nieuwe dingen over fotografie en WordPress. Bij de vorige blog verkeerde ik nog in de veronderstelling dat ik na de vakantie de foto’s zou uitzoeken, de mooiste zou opfrissen en daarna een aardig verhaaltje zou bedenken. Iets over mooie wandelroutes, het lekkere eten in Portugal, of hoe te wandelen als je een paar weken eerder nog krukken nodig had.

In plaats daarvan schilderde ik de zolder. Ik sopte de boekenkast uit en deed bijna twee meter boeken weg. Ik schilderde de een muur in de slaapkamer. Ik bakte een cake. Ik maakte ingewikkelde lasagne. Ik bakte nog een cake. Ik bakte nog een cake. Ik liep eindeloos veel rondjes door park Cronesteyn, wat tevens het sociale leven van mijn meewandelende moeder werd. Ik verfde mijn haar lichtroodbruin en besloot dat ik dat jaren eerder had moeten doen. Ik speelde potjes Ticket to Ride met Maurits en eindeloos veel potjes WordFeud met de rest van de wereld. Ik las een stapel boeken en keek Netflix. We bestelden afhaaleten bij geliefde horeca. Ik trok een mud onkruid uit de tuin en ik liep voor het eerst sinds jaren weer een rondje hard.

Ondertussen werd het op mijn werk zo druk dat ik na de meeste werkdagen blij was dat ik mocht bijkomen voor de volgende zou beginnen. s’Avonds hing ik inspiratieloos op de bank. Overigens ben ik oprecht trots op het coronadossier dat we vanuit het niets uit de grond stampten.

We tellen onze zegeningen: we zijn gezond, onze naasten ook en we hebben twee vaste inkomens plus een fijn huis op een plek die zelfs (of juist) in deze tijd leuk is.  Vrolijke reisblogjes zitten er voorlopig niet in, al kan ik het niet laten om deze blog op te leuken met een paar vakantiefoto’s (nog zoiets: we zijn vlak voordat de grenzen dicht gingen nog op vakantie geweest). Wandelblogjes zijn theoretisch mogelijk, maar elke dag een nagenoeg gelijke blog over een rondje door park Cronesteyn vergt veel van mijn schrijfkunsten, zeker in combinatie met eerder genoemde werkdrukte. En breiblogjes? Ja, maar ik ben met een paar cadeautjes bezig geweest en die mogen (nog) niet online.

Het voelt een beetje plichtmatig om mijn toch al lege hoofd nog verder leeg te gooien op deze blog. Daarom houd ik het er nu maar bij dat ik een plakje zelfgebakken cake ga eten. Misschien ga ik daarna maar eens verder met het schilderen van de zolder.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.