De afgelopen dagen treinden we naar Bad Schandau. Dat had best in een dag gekund, maar dat deden we niet. In een tijd waarin druk, druk, druk en vliegen de norm is, is het misschien tijd voor een verhaaltje over langzaam reizen.
‘It’s better to travel one mile than to read a thousand books’. Ik ben na een paar Google-pogingen nog niet achter de herkomst van dit spreekwoord, maar ik kwam het wel veel tegen op de weblogs van reizigers. Reizigers die uitlegden hoe je Stockholm in een weekend kunt doen (direct uit je werk naar Schiphol), en reizigers die uitlegden hoe ze kotsmisselijk van de hoogteziekte (geen tijd om te acclimatiseren) door Peru struinden. Misschien waren het mensen die de rust hadden moeten nemen om wel eens een boek te lezen.
Ik moet toegeven dat wij het druk hadden voor onze vakantie; twee drukke banen, kostbare uurtjes voor sport en vrijwilligerswerk, vrienden en familie die we nog wilden spreken, een uitlopende tuin… We waren nogal aan onze week treinreizen en wandelen toe.
Door de werkzaamheden begon de vakantie vrijdagmiddag al; de trein voerde ons naar Twente om te ontsnappen aan de werkzaamheden rondom station Leiden in de nacht van zaterdag op zondag. Na een nachtje bij mijn schoonouders stonden we op het station van Almelo voor een dagje treinen naar Wernigerode. Dat is een prachtig plaatsje, we aten er heerlijk en onderweg had ik genoten van mijn boek en het landschap. Zondag volgde de etappe Wernigerode-Karlovy Vary (Karlsbad). Opnieuw een veranderd landschap; de heuvels van de Harz maakten plaats voor een nieuwe vlakte en we probeerden de leegstand in de dorpen waar we doorheen kwamen te schatten (tien procent, afgaande op de auto’s voor de huizen, graffiti, en dichte rolluiken). Op het veel te grote station van Zwickau speurden we naar resten uit de DDR-glorietijd en uiteindelijk tuften we door een bos met resten sneeuw de grens over. Opeens was het internet stukken sneller en konden we weer overal pinnen. We aten pizza met bier en genoten van onze luxe kamer tegen Tsjechische prijzen en maandagochtend van de stad. Karlovy Vary is een neoclassicistische aanslag op je tandglazuur, maar wel prachtig om een ochtend doorheen te sjouwen. We bewonderden de parken en kerken en vonden zowaar nog een standbeeld van Karl Marx. s’Middags namen we de trein naar Usti nad Labem, waar we overstapten in de EuroCity naar Bad Schandau. Onder het genot van thee en koffie reden we in de restauratiewagen langs de Elbe.
Wat ik nu tik is een zeer beknopte samenvatting van een paar dagen reizen en de wereld bekijken, of in elk geval een paar buurlanden waar je nooit genoeg van kunt hebben gezien. Het was heerlijk.
Nu terug naar die haast. Als we waren gaan vliegen, dan hadden we vanaf Schiphol een vliegtuig naar Leipzig/Halle gepakt, of naar Praag, om met een huurauto naar Bad Schandau te gaan. Als we de auto hadden gepakt, hadden we tot nu toe alleen Autobahn gezien, tenzij we hadden gekozen voor B-wegen en even langzaam hadden gereisd als wij deden. Als we de sneltrein hadden gepakt dan waren wij en een dag op onze bestemming geweest, maar had ik de talloze leuke stationnetjes onderweg gemist. Onze reiskosten waren zeer laag, omdat dagkaarten voor stoptreinen in Duitsland prettig weinig kosten.
Ik heb nu nog niets gezegd over de CO2-uitstoot. Dat zou ik wel moeten doen, want er zijn geen belangrijker onderwerpen te bedenken.
Er is geen prettiger manier van reizen; niets hoeven, rustig aan, een goed boek, een uitzicht, een lunch in de stationsrestauratie en mijn breiwerk. Waarom is het soms zo slechts uit te leggen?
Mag ik een poging doen? Mensen reizen niet omdat ze willen reizen, maar omdat ze ergens willen zijn. Ze willen niet naar Stockholm reizen, maar ze willen in Stockholm zijn, en dat mag vooral zo weinig mogelijk tijd kosten. Zo weinig dat ze slechts over de uren vliegen spreken, en voor het gemak vergeten dat ze minstens een uur vooraf op de luchthaven te dure koffie zaten te drinken. Iets als een trein of een lange boottocht, zelfs al is dat gedurende de nacht, is een onprettige en tijdrovende ervaring, die afdoet aan de korte tijd die men zichzelf gunt om te zijn. In Stockholm zijn, in dit geval, maar elke plaats in Europa is in te vullen. Als je zo weinig tijd en moeite wilt investeren om ergens te komen, waarom wil je er dan zo graag zijn?
Maar het gebrek aan vakantiedagen? Natuurlijk, ik heb zeven weken, maar daarvoor werk ik wat extra uren? De kosten? Als je uitrekent hoe ongelofelijk veel schade vliegen aan onze natuur, ons klimaat en de oren van de omwonenden van Schiphol toebrengt, durf je niet eens meer naar de kostprijs van een retourtje Stockholm te kijken. Bovendien valt treinreizen mee, als je verstandig inkoopt. De extra overnachtingskosten? Doe dat op mooie plekken waar je toch al een middag wilde rondstruinen.
En terug? Ja, zondag nemen we de sneltrein naar huis. Zo veel tijd hebben we nou ook weer niet.
Een gedachte over “De kunst van langzaam reizen”