We hebben drie weken vakantie gevierd in Italië en Oostenrijk en het was heerlijk. Jazeker, je kunt op vakantie in Coronazomer 2. Het vergt iets meer planning, maar dan heb je ook wat. En dat virus? Daar hebben ze in Het Buitenland iets voor: FFP2-mondkapjes met een vrolijk kleurtje.
Ik beken als eerste dat een vakantie bij ons begint met een gedeeld excel-document, waarin per dag gegevens over ov-ritten, accommodaties, excursies en andere nuttige zaken worden vastgelegd. Dit jaar bevatte het document een tabblad over de Baltische staten dat leeg bleef. Natuurlijk willen we naar de Baltische staten, dat willen we al twee jaar, maar aangezien we de eerste drie weken van juli vrij hadden, moesten we redelijk vroeg de gok nemen welke vakantielanden de grenzen als eersten zouden openen.
De keuze viel op Oostenrijk en Noord-Italië. Niet alleen zijn beide landen dusdanig afhankelijk van onze toeristische portemonnees dat ze ons wel binnen zouden laten, ook spreken we de talen voldoende (Italianen spreken Duits, mits je je in de juiste regio’s ophoudt) om lokale corona-maatregelen te begrijpen, ze beschikten beiden over weinig coronaslachtoffers en stevige doch begrijpelijke maatregelen en we hadden toch nog vouchers voor de nachttrein liggen. En, niet onbelangrijk, je kunt er leuk vakantievieren. Oorspronkelijk zat er zelfs nog een snufje Slovenië in het plan, maar dat werd snel vervangen door Oostenrijk, toen bleek dat de Slovenen nog niet zo’n trek hadden in toeristen.
Wij zijn normaal het soort vakantiegangers dat in thermowol en regenjacks door regenachtige moerassen tijgert en druipende kastelen bekijkt. We wisten dat we een te warme bestemming hadden gekozen en dat Triëst het toppunt van Hitte zou zijn. Ik wilde per se naar Triëst, dus neem alle schuld op me.
Ik ga een paar dingen bekennen. Ten eerste hebben we behoorlijk vroeg geboekt, toen nog niemand vakantieplannen durfde te maken, behalve een enkel dapper gezin dat op Texel geboekt had. Het scheelde een hoop geld, ondanks dat we voor wat luxere accommodaties (eigen keuken, eigen badkamer) kozen dan gebruikelijk. Ten tweede boekten we alles via een Nederlandse boekingsgigant, wiens naam ik alleen met veel schaamrood op de kaken durf te noemen, maar die aanmerkelijk korter vooraf laat annuleren dan de meeste accommodaties zelf doen. Als laatste waren wij een van de mensen die een schaduwboeking in het programma hadden zitten. Weliswaar was dit alleen voor drie dagen Slovenië, maar ik beloof hierbij plechtig dat ik het goed zal maken met, ooit, een lange vakantie in Slovenië, geboekt bij de hoteleigenaar zelf, waarbij we minstens een keer per dag een horecagelegenheid zullen bezoeken.
In de weken voorafgaand aan de vakantie tikten de annuleringsdeadlines langzaam weg en openden de vakantielanden zich een voor een. Wel waren er per land nog verschillende coronamaatregelen met een onduidelijke lijst en ge- en verboden die niet altijd even correct door het daartoe aangewezen Nederlandse Ministerie werden gecommuniceerd, dus het doorgronden van de regels gaf de sensatie alsof we een vakantie naar Noord-Korea aan het voorbereiden waren. Let op: we moesten Duitsland door, waar we NIET mochten overnachten, maar WEL in een nachttrein op doorreis, we moesten Oostenrijk in terwijl een van de leden van het gezelschap daar wegens te korte vaccinatietermijn een negatieve test voor moest tonen, voor de Italiaanse grens moest je allebei een negatieve test tonen EN een in een nachtmerrie van Kafka ontworpen formulier invullen. Gelukkig zaten alle prikken er lang genoeg in om de tweede Oostenrijkse grensovergang zonder moeite te doen.
Gek genoeg: als je eenmaal op vakantie bent valt alles van je af. Voor wie denkt dat extra testen in Oostenrijk om Italië binnen te mogen een hoop Gedoe is: nee. We hadden vooraf op een keurige klantvriendelijke website onze tests geregeld in het Olympisch stadion van Innsbruck. Ik heb al heel wat coronatests gehad, maar deze ijshockeyhal was beslist de leukste plek waar ik ooit getest ben. Het Gedoe kwam pas toen we na de test een biertje wilden drinken. De Oostenrijkers hanteren de 3G-norm; wie horeca wil bezoeken moet Geënt, Getest of Genezen zijn. Toen we dat wilden bewijzen met de Nederlandse corona-app, begon die spontaan aan een tijdrovende update, terwijl de stresslevels in de ogen van de kelner stegen. Gelukkig kwamen net de sms’jes van de Oostenrijkse test binnen. We vierden de negatieve uitslag met een biertje. In de rest van de Oostenrijkse horeca toonden we onze gele boekjes, dat bleek aanmerkelijk praktischer.
Waar in Nederland de mondkapjes werden afgeschaft, behalve in het ov, werden de regels ook in Italië en Oostenrijk versoepeld. De Oostenrijkers hoefden niet meer verplicht FFP2-maskers te dragen in winkels (maar deden dat doorgaans wel), de Italianen mochten hun mondkapjes buiten af laten. Onze katoenen maskers bleven in de tas, volgens het do-as-the-Romans-do-principe kochten we FFP2-maskers, die werkelijk overal te krijgen zijn en met een beetje zoeken in vrolijker kleurtjes dan medisch wit. Na drie weken tussen gemaskerde mensen was het eerste Nederlandse supermarktbezoek een apocalyptische ervaring: ongemaskerde mensen in dezelfde ruimte, in een land waar vele malen meer besmettingen zijn dan waar we vandaan kwamen. U begrijpt: die maskers blijven voorlopig op.
Na, op een supermarkt in Herzogenrath na, negen maanden niet meer in het buitenland te zijn geweest, was de vakantie een verademing. Bergen! Buitenlandse treinen! Andere Huizen! Kerkjes met Uientorens! Duits! Ander Eten! Buitenlandse Treinen! Als puppies stuiterden we door Innsbruck, Bolzano, Triëst, Bodensdorf, Graz, Wenen en alle andere plaatsen die we bezochten. We maakten lange wandelingen, aten op terrasjes, bekeken steden en vermaakten ons prima. Bezoek aan musea bleef beperkt tot het archeologisch museum in Bolzano. Dat had niets met corona te maken, maar met het prachtige weer waardoor we ons liever in de buitenlucht ophielden. Het bezoekje aan Ötzi stond te hoog op de emmerlijst om niet te doen, dus dat mikten we op het heetste moment van de dag.
Pas aan het einde van de vakantie gebeurde er iets bijzonders. Na avonden verplicht thuiszitten, na negen maanden verplicht binnen eigen landsgrenzen hadden we er niet meer op gerekend. Maar terwijl we door een warm Weens stadspark sjokten, een paar uur voordat de nachttrein naar Nederland zou vertrekken, gebeurde het toch,