West Highland Way, van Milngavie naar Drymen

We houden van Schotland en van wandelen, en dan is West Highland Way eigenlijk verplichte kost. Daarom schrijf ik dit nu op mijn oude laptop, op mijn bed in de pub in Drymen, terwijl de modder nog aan mijn broekspijpen zit. Ik had nog nooit van Drymen gehoord, maar het is een verzameling huizen met een pub, een kleine Spar en accommodaties voor wandelaars. Heel veel wandelaars.

Onze ochtend begon vroeg, om zes uur ging de wekker en nog geen anderhalf uur later zaten we in de trein van Edinburgh naar Glasgow. Daar stapten we over op het boemeltje naar Milngavie. We waren niet de enigen met rugzakken en regenjassen.
Er zijn mensen die van Glasgow naar Milngavie lopen als een soort proloog voor de West Highland Way. Van mij mag je, al zie ik het nut van een wandeling tussen de uitgestrekte buitenwijken en aangegroeide dorpjes rond Glasgow niet in, zeker niet als je dit ook met een treinrit van nog geen half uur kunt overbruggen. Die dag kun je ook in de Schotse natuur besteden.
In Milngavie is de start van de West Highland Way, en dat is gelijk de enige attractie van het dorp, en het is daarom overal groots aangekondigd, alsof het een feestje is. We nemen dus een selfie bij de start (we zijn niet goed in selfies), drinken koffie en thee bij de Costa’s en gaan op weg. Onze grote bagage ligt inmiddels gelabeld in een busje.

Als je me vijftien jaar geleden had verteld dat ik de West Highland Way zou lopen op hostels en hotels en met bagagevervoer, dan had ik je afhankelijk van mijn bui gekielhaald of vierkant uitgelachen. Wildgekampeerd moest er worden, en een rugzak hoorde vijftien kilo te wegen. Als er een grens is tussen jeugd en de gezapigheid van een middelbare leeftijd, dan heb ik die nu definitief overschreden. De reden is simpel; ten eerste zaten er nog zes dagen stedentrip voor de wandelvakantie, wat de tassen zwaar maakt, en ten tweede kunnen we het vervoer van de tassen prima betalen. De hotels onderweg trouwens ook.

Het is bijna april en Schotland balanceert op een iel randje tussen winterkou en voorjaarswarmte. Vandaag is die laatste aan zet, en nog voor we het park ten noorden van Milngavie uit zijn krijg ik het warm in mijn donsjack. Waar het park echt ophoudt is overigens niet te zien; de paadjes worden wat ruiger, de omgeving wat dichter begroeit en de mensen die hun hond uitlaten dragen steeds zwaardere schoenen, gecombineerd met grotere honden. Maar op een gegeven moment is er alleen nog maar ruigte om ons heen. Wow, mooi hier!

De ruigte is geciviliseerde ruigte; de bomen staan stiekem in het gelid van de kwekerij, op de heuvels grazen schapen. Het pad is erg modderig, maar goed te vinden en prima beloopbaar. Bij een jagershut hangt een bemoedigend bordje dat we al 4 mijl hebben afgelegd, en dat we nog maar 92 mijl hoeven naar Fort William. We maken een korte stop bij de Glengoyne distillery voor de wc en een blik in de winkel. We mogen nog proeven ook. 12 jaar oude whisky is heerlijk, maar bij wandelaars tegen lunchtijd doet het hele vrolijke dingen in het hoofd.
Met een klein flesje extra in de rugzak lopen we door naar Beech Cafe, een wat rommelig ogende horecagelegenheid aan de weg, die ons van een warme lunch voorziet. Dat gaat niet vaak meer gebeuren, zoveel horeca is er niet in dit gebied. De komende lunches zullen waarschijnlijk bestaan uit geplet Brits brood met cheddar en hartkeks. Het pad loopt een tijdje over een oude spoorlijn en is min of meer vlak, maar nog steeds erg modderig.

We lopen over een asfaltweggetje tussen de heuvels met schapen door naar Drymen. Het begint te regenen, en stopt weer als we de regenhoezen om de rugzakken doen. Daarna zet de regen door, zodat we natgeregend het dorp bereiken. We slapen in de Clachan Inn, die claimt de oudste pub van Schotland te zijn. Na een bezoekje aan de Spar hebben we alle bezienswaardigheden in het dorp gezien. Op het weitje dat voor dorpsplein door moet gaan ligt een troep natte wandelaars op hun kampeerrugzakken.

3 gedachten over “West Highland Way, van Milngavie naar Drymen

  1. Lang, lang geleden (1990) hebben wij de West Highland Way ook gelopen. In dit jaargetijde hopelijk minder relevant, maar er is nog een reden om daar niet zoals wij deden te wildkamperen: midges, heel, heel veel midges.

    Veel plezier daar!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.