In mei 2003, ik was 22, volgde ik het vak ‘Veldwerk Catalonië’, verplichte kost voor iedereen die in Groningen wilde afstuderen als Cultureel Geograaf. Of het vak nog bestaat weet ik niet, maar het zou nog steeds interessant kunnen zijn. Deze herfst was ik weer op de plek waar ik als student ook was. Er waren vooral heel veel meer mensen. Lees verder “Een goed geograaf…”
Categorie: Op reis
Wandelmemoires, deel 1
‘I hope that you will always remember that Jesus loves you.’ De mevrouw, type vrolijke groene winterjas en alternatief kapsel, stapte op mij af alsof ze de weg wilde vragen. Haar hand rustte nog op de achterklep van haar auto. Het is zinloos om de weg aan mij te vragen in een stad waar ik de weg niet goed weet en ik heb überhaupt een slecht richtingsgevoel, maar G. liep naast me en hij weet overal de weg. Ik dacht dat hij me wel zou redden. Bovendien wilde ik beleefd zijn. Ik had Jezus niet zien aankomen, en ik had ook dus ook geen antwoord op hem. Ik mompelde iets dat als bevestigends zou kunnen worden geïnterpreteerd, en iets over een nice day, en we vervolgden onze weg langs de kade. Het was er grijs, nat en winderig.
West Highland Way, van Kinlochleven naar Fort William (finish)
We zijn er, we hebben het gehaald, de West Highland Way is af! We vierden het net al in de Wetherspoons met Irn bru, bier en een groot stuk knoflookbrood met kaas, en dat gaat vanavond ongetwijfeld een vervolg krijgen in de pub. Maar nu eerst douchen, want het was vandaag zweten geblazen. We kregen opnieuw het allermooiste lenteweer dat we ons konden wensen.
Lees verder “West Highland Way, van Kinlochleven naar Fort William (finish)”
West Highland Way, van Kingshouse naar Kinlochleven
En toen scheen de zon weer. Het Schotse weer doet Jantje lacht-Jantje huilt, maar dit is de tweede dag in deze tocht waarop zonnebrandcrème noodzakelijk is. Geen slechte score in april. Ook in deze blog; waarom de heisa rondom Devil’s staircase een beetje overdreven is en een Schots mini-Almere rondom een aluminiumsmelterij.
Lees verder “West Highland Way, van Kingshouse naar Kinlochleven”
West Highland Way, van Inveroran naar Kingshouse
Snipverkouden worden op een tamelijk leeg wandelpad met heel veel frisse lucht? Hoera, het is me gelukt. Keelpijn, hoesten, moe, het hele arsenaal is aanwezig. Gelukkig was ook de etappe door Rannoch Moor eentje uit de makkelijkste categorie. Of je moet niet tegen Maurits’ grapjes kunnen. “Wilt u meer of minder veenprut? Moor! Moor! Moor!”
Lees verder “West Highland Way, van Inveroran naar Kingshouse”
West Highland Way, van Tyndrum naar Inveroran
Deze dag zou een makkie worden, en dat werd het ook. Beetje klimmen en dalen, korte wandeling, frisse benen, pub onderweg en een luxe hotel aan het eind. Gelukkig kregen we eindelijk wat echt Schotse regen ter compensatie. En terwijl ik dit schrijf heb ik nog geen idee hoe ik deze blog ga posten, want er is hier geen internet en de wifi is stuk. Altijd avontuurlijk, zo’n wandelvakantie.
West Highland Way, van Inverarnan naar Tyndrum
Er is niets zwaarder dan naar je rustdag lopen, mentaal dan hé? Als we de West Highland Way aaneengesloten hadden gelopen had ik dat prima gevonden, maar vandaag liepen we naar de rustdag en waren de benen inderdaad aan rust toe. Toch liep het allemaal bijzonder vlot vandaag; goed pad, mooie omgeving en als bonus het beste lenteweer dat Schotland te bieden heeft.
Lees verder “West Highland Way, van Inverarnan naar Tyndrum”
West Highland Way, van Rowardennan naar Inverarnan
Remote en challenging, zomaar een oordeel over de etappe van Rowardennan naar Inverarnan. Remote omdat de asfaltweg bij Rowardennan ophoudt, challenging vanwege de rotsen en de modder op het pad. Bijna al onze mede-bunkhousegasten van gisteravond komen we vandaag weer tegen bij het avondeten in het hotel. Slechts een dappere dodo zou doorlopen naar Crianlarich.
Lees verder “West Highland Way, van Rowardennan naar Inverarnan”
West Higland Way, van Drymen naar Rowardennen
By yon bonnie banks and by yon bonnie braes, where the sun shines bright on Loch Looooooomond. Als deze klassieker nu in je hoofd zit heb je al een deel van mijn dag te pakken. Ik heb het liedje de halve dag zachtjes lopen zingen. Die banks zijn inderdaad bijzonder bonnie, maar wel af en toe steep, zelfs als je nog niet on the steep, steep side of Ben Lomon loopt.
West Highland Way, van Milngavie naar Drymen
We houden van Schotland en van wandelen, en dan is West Highland Way eigenlijk verplichte kost. Daarom schrijf ik dit nu op mijn oude laptop, op mijn bed in de pub in Drymen, terwijl de modder nog aan mijn broekspijpen zit. Ik had nog nooit van Drymen gehoord, maar het is een verzameling huizen met een pub, een kleine Spar en accommodaties voor wandelaars. Heel veel wandelaars.