De afgelopen week zong Caledonia in mijn hoofd. Noem het mentale voorbereiding. Nu zijn we eindelijk terug in het land van Irn Bru, midges en gesprekken met wildvreemden die minstens een half uur duren. We fietsten een stukje, maar de meeste tijd brachten we door in de trein.
Ja, er was bingo gisteravond, en nee, we hebben niet gewonnen. Daarna volgde nog een vermakelijk muziekquizje, waarbij degene met het goede antwoord zich fysiek bij de quizmaster moest melden. Verstandige ouders lieten hun kinderen rennen met het goede antwoord, een 11-jarige kan verbazingwekkend snel en behendig tussen de tafeltjes door sprinten. De slaap won het bij ons van de aangekondigde disco. Storm Floris is opgehoepeld en de Noordzee lag er spiegelglad bij onder een babyroze avondlucht.
Mijn rug is geen fan van de keiharde DFDS-bedjes, maar de goede thee en het ontbijt maken veel goed. Full English uiteraard. De douane laat opnieuw de fietsers voorgaan, en even later rijden we het fietspad naar het station van Newcastle op. Die kennen we nog van vorig jaar, inclusief de gemene klimmetjes. We rijden een tijdje op met twee Britten op een tandem die naar Praag fietsten, en nu onderweg zijn naar huis. Beleefde belangstelling ontaard al snel in een goed gesprek.
We hebben eventuele vertraging van de ferry en douanegedoe ingecalculeerd en niet gekregen, dus voor we het centrum inrijden kan er nog een stop bij het Bicycle Cafe aan de Tyne af. Omdat we ons ontbijt inmiddels weggetrapt hebben mag daar best een stuk brownie bij. We halen een flesje anti-midge dat alvast een vaste plek krijgt in mijn stuurtas. Mocht The Blair Midge Project een nieuwe aflevering krijgen, dan zijn we voorbereid (deze horrorfilmserie is bedacht tijdens mijn eerste vakantie in Schotland in 2008).
Voor ons ligt een paar uur treinen; naar Edinburgh, en dan overstappen naar Glasgow. De servicemedewerker is zo lief om te helpen om de fietsen op te hangen in de Zeer Krappe fietsplekken in een trein die even krap als vol is. Het Edinburgh Festival draait, Oasis treedt er vanavond op, uiteraard zijn er overal voetbalwedstrijden en de Taptoe komt er aan, dat werk. Het station van Edinburgh is bovendien te authentiek voor veel liften of roltrappen, dus we brengen een gezellig kwartiertje in de rij voor de enige lift door. Gelukkig gaat de trein naar Glasgow elk kwartier, en is er zelfs met fietsen geen reservering nodig. Als we het station uitrijden kijkt Maurits weemoedig een HST na. ‘Ernstig bedreigd, alleen Scotrail heeft ze nog.’
Glasgow doet heuvels. Zodra we Buchanan station uitrijden mogen de fietsen in bergverzet, en het is nog druk ook. ‘Scotland I’m in you!’ roepen op Sauchiehall street hoort niet, maar ik heb er wel een beetje zin in als ik achter Maurits aan fiets.
We slapen vanavond in het Youth hostel, dat een prima fietsenberging heeft. Het is een mooi oud gebouw, ongetwijfeld Grade A-listed, en bestaat uit een wirwar van gangen en trappen waar Hogwarts bij verbleekt. Het warme water wordt waarschijnlijk omgeleid via Perth. We zouden hier kunnen koken, maar we gaan eten bij the Hillhead Book Club, deels omdat ik Hillhead leuker vind dan het centrum, deels om te kijken of het eten er nog net zo lekker is als de vorige keer dat we er aten. ‘We kunnen er heen lopen, maar we mogen best met de metro. Die heeft nieuw materieel.’ zegt Maurits.
Note to self; niet alle boekwinkels in Hillhead in, voorlopig moeten de fietstassen licht blijven. Nee, NIET DOEN, Karolien.