We zijn er, we hebben het gehaald, de West Highland Way is af! We vierden het net al in de Wetherspoons met Irn bru, bier en een groot stuk knoflookbrood met kaas, en dat gaat vanavond ongetwijfeld een vervolg krijgen in de pub. Maar nu eerst douchen, want het was vandaag zweten geblazen. We kregen opnieuw het allermooiste lenteweer dat we ons konden wensen.
s’Ochtends staan we tamelijk brak op omdat ik opnieuw een paar nachtelijke hoestbuien heb gehad. Ik Google alvast de openingstijden van de Boots in Fort William, die heeft vast wel iets tegen hoesten. Het ontbijt in onze AirBnB is uitstekend. Ik ga de Britse ontbijten missen, maar een lading toast, bonen en roerei weg eten is niet zo’n goed plan als je daarna acht uur in een bureaustoel gaat zitten en toch je taille wilt behouden. Bij vertrek zetten we onze tassen in de hal voor de bagagevervoerder en draaien de deur niet op slot. “We don’t do that here” had host John ons gezegd.
Deze dag komt ongeveer neer op ‘de heuvel op lopen, dan heel lang door een stel glens (valleien) lopen en bij Fort William weer naar beneden lopen. Dan heb je er 24 kilometer opzitten en ben je precies 0 horeca, en een x aantal schapen en andere wandelaars tegengekomen. Zodra we Kinlochleven verlaten slingert het pad inderdaad tamelijk steil omhoog. Al snel kijken we uit over het dorpje en het meer, dat schittert in de ochtendzon. De benen protesteren mild, we klimmen nog wat verder en opeens verandert het pad in een glooiende oude militaire weg. Het weer is zo helder en zonnig dat we honderden meters de glen in kijken.
In de zon hobbelen we over het pad. Links en rechts rijzen de bergwanden op uit het veen, heel af en toe splitst er een paadje af om in de verte over zo’n bergrug te kruipen. Langs het pad, weer een oude weg, staan af en toe restanten van oude boerderijtjes. Het mooie weer en het Paasweekend hebben wat extra wandelaars naar het pad getrokken, maar ik heb nog niet het idee dat ik in een file van wandelaars loop.
We klimmen de glen uit, volgen het pad rechtsaf en staan voor de volgende vallei. Hier lopen we af en toe tussen de bomen. We lunchen met brood, jam en de laatste kaas uit de rugzak. De pakjes hartkeks die we voor de zekerheid hadden meegenomen, gaan ongeopend mee terug.
Na de lunch piept de platte kop van de Ben Nevis voor het eerst tussen de andere bergen door. De rest van de middag kijken we regelmatig tegen deze Ben aan. Met 1345 meter is de hoogste berg van het Verenigd Koninkrijk nietig vergeleken bij de Alpen, maar het slechte weer en het alpiene terrein maken de Ben tot een gevaarlijke jongen. Nu ligt hij als een goedmoedig monster voor ons, de resten sneeuw nog op de top. Een beest van een berg, die Ben Nevis, maar vandaag is het een goedmoedig beest. Voor wie er op wil; reken op een uurtje of acht entertainment. Ik kan alvast zeggen dat we dat morgen niet gaan doen.
Het is te voelen dat deze dag wat langer is dan de voorgaande dagen. Maar als we in de verte Fort William zien liggen, hebben we nog niet zo’n trek in beschaving. “We kunnen omkeren naar Milngavie,” stel ik voor. Het pad daalt geleidelijk, misschien om vermoeide wandelaars te ontlasten. Onderweg zien we mountainbikers, een camping, vakantiehuisjes, spelende kinderen en uiteindelijk de autoweg naar Fort William. Een best wel drukke weg. Beschaving zit in een auto, stinkt, en scheurt langs wandelaars.
We keren toch maar niet om naar Milngavie, al was het maar omdat we onze kat missen. De laatste meters voeren ons alvast strategisch door de winkelstraat van Fort William, langs winkels vol WHW-souvenirs. De voeten zijn moe, de geesten zijn moe. Maar daar, aan het einde zit hij dan, het bronzen standbeeld van the man with sore feet. Dit is het einde van de West Highland Way. We zijn er.