By yon bonnie banks and by yon bonnie braes, where the sun shines bright on Loch Looooooomond. Als deze klassieker nu in je hoofd zit heb je al een deel van mijn dag te pakken. Ik heb het liedje de halve dag zachtjes lopen zingen. Die banks zijn inderdaad bijzonder bonnie, maar wel af en toe steep, zelfs als je nog niet on the steep, steep side of Ben Lomon loopt.
De dag begon met nagenieten van het diner van gisteren. Wie lekker wil eten in een gezellige pub kan zich melden bij The Clachan, die bovendien een uitstekende voorraad whisky heeft. Bij gebrek aan personeel serveren ze geen ontbijt, dus dat eten we in het hotel iets verderop. Het eten is prima, het serveren is een milde uitvoering van Fawlty Towers door een stel zestienjarigen.
De zon schijnt niet bright, maar wel regelmatig als we het pad weer oplopen. Het pad stijgt al snel. Vanwege het mooie weer en omdat we zo lekker lopen kiezen we de route via Conic Hill, 1,5 mijl en een heleboel hoogtemeters extra. De heuvel kijkt uitdagend op ons neer als we pauze met chocola houden. Het lijkt heel wat, maar het ding is met ruim 300 meter slechts een hill, geen Munro, geen Corbett, geen Graham, maar een Hill, een soort vierde categorie. Dat neemt niet weg dat het pad naar boven hier en daar pittig in de kuitjes bijt. Het echt topje bereiken we niet, omdat we het laatste stukje steile steenslag niet aandurven. Ik loop wel naar het veenweitje ernaast, voor de obligate selfie.
De afdaling ligt vlakbij een parkeerplaats, dus het pad zit vol met zaterdagwandelaars op gympjes. We worden ingehaald door een troep Britse soldaten die traint voor de Nijmegen Marches. Als ik vertel die ik die al vijf keer gelopen heb, breekt de zon door op de gezichten. See you in Nijmegen!
Vanaf Balnaha lopen we langs Loch Lomond. Het cafeetje en de winkel in Balnaha slaan we over, we hebben net gepicknickt en onze rugzakken zitten nog vol eten. We verwachten een relatief vlak stuk, maar dat valt tegen. Het pad is inderdaad af en toe vlak, maar meestal niet, en zeker als het wat landinwaarts buigt om een landtong over te steken is het flink klimmen en dalen geblazen. We vorderen maar langzaam en de vermoeidheid begint toe te slaan. Gelukkig is de oever van Loch Lomond echt heel erg mooi en worden we na elke bocht beloond met een nieuw prachtig uitzicht. Bij het pad naar Ben Lomond grappen we dat die er ook nog wel af kan, maar eigenlijk verlangen we naar zitten en een kop thee. Omdat we steeds verder van de bewoonde wereld raken komen we nog maar nauwelijks mensen tegen. Ons eindpunt, Rowardennan, bestaat uit een matig hotel, een gesloten hostel en een bunkhouse met thee, een douche en uiteindelijk de zachte driezitsbank waar ik dit zit te schrijven. Morgen lopen we verder langs Loch Lomond, maar nu zijn we voorbereid op flink hoogteverschil.
Oh, ye’ll tak’the high road (rooed, op z’n Schots), and I’ll take the Low road, and I’ll be in Scotland afore ye…