Vorige week kondigde ik aan dat ik zou stoppen met Facebook. Dat bleek meer impact te hebben dan ik dacht.
Ten eerste waren er mensen die zeiden dat ze me zouden missen, vaak vergezeld van een betraand digitaal gezichtje. Dat is natuurlijk heel lief, maar er zijn genoeg andere manieren om contact met mij te leggen. Ik zette niet voor niets mijn telefoonnummer bij het bericht en wisselde nog wat mailadressen uit.
Dan waren er nog de mensen die het maar een rare actie vonden. Ik werd zelfs uitgelachen door iemand die vond dat ik online toch wel gevolgd zou worden door Zuckerberg en consorten. Zuckerberg kan inderdaad in zijn handjes wrijven, want ik WhatsApp nog gewoon door. En ook Google weet ongetwijfeld alles over me, tot mijn schoenmaat aan toe.
Wie een platform als Facebook gebruikt, betaalt niet met geld, maar met privacy, daar komt het eigenlijk op neer. Dan is voor mij de vraag hoeveel nut de dienst heeft die ik terugkrijg. Voor LinkedIn is dat duidelijk; een correct ingevuld en actueel LinkedIn-profiel is voor mijn werk van levensbelang, en het heeft me ook al eens opdrachten en dus geld opgeleverd. Kijk, daar doen we het voor.
Dan WhatsApp. Voor wie zoals ik, slechthorend is, is WhatsApp nogal belangrijk. Ik kan prima bellen, maar het kost me meer energie en dus bewaar ik bellen voor zakelijke telefoontjes. Ik kan zelfs prima telefonisch interviewen, mits ik daarna een kwartiertje mag bijkomen. Privé bel ik dus gewoon niet, maar app ik. Of ik spreek in het echt met je af, want dat vind ik nog veel leuker. Er zijn prima alternatieven voor WhatsApp; Signal heeft de privacy echt beter op orde. Maar zolang vrijwel niemand op Signal zit, is het daar knap ongezellig. Ik zit er overigens wel.
Ik vind Twitter leuker dan Facebook. Het is interactiever, de algoritmes die bepaalde berichten in mijn gezicht duwen zijn nog niet zo sterk en ik ben niet interessant genoeg voor rechtse trollen om mij in mootjes te hakken (of ik heb ze nu echt allemaal geblockt). Twitter is een fijne nieuwsbron, een plek voor al dan niet politieke discussies en af en toe een goede grap of kattengifje. Twitter blijft.
Aan Facebook ergerde ik me juist steeds meer. Ik opende de Facebook-app bij het ontbijt, waarbij ik de eerste updates meestal echt leuk en interessant vond: foto’s van een reislustige vriendin aan de andere kant van de wereld, een jarige die ik echt wil feliciteren en iemand die een diploma heeft gehaald. Daarna volgden kwisjes van het niveau ‘Welk Dier Was Jij In 1850 Volgens Je Profielfoto?’ en bergen reclame die ondanks de algeritmes net niet relevant waren. Ik zal maar niet vertellen hoe lang ik tegen reclame voor zwangerschapstesten en babyspullen aan gekeken heb.
Gek genoeg keek ik een uur later weer op Facebook. Ook nadat ik de app van mijn telefoon verwijderde en via de brakke online versie Facebookte.
De actie van Arjen Lubach was voor mij het laatste zetje. Ik kap er mee. En met mij velen, maar in mijn omgeving waren dat voornamelijk mensen die toch al weinig op Facebook zaten. Ik niet. Ik was tot afgelopen woensdag hardcore Facebook-junkie, altijd op zoek naar een nieuwe portie aandacht.
En nee, ik heb Facebook nog geen moment gemist. Maar ik heb nu lekker wel weer een blog.
Ha, een ouderwets weblog. Het kan dus nog. Zal ik die van mij ook weer reactiveren? Maar dan komt daar ook weer de rss-reader, om toch wat overzicht te houden. Wat vroeger met Facebook ook zo mooi kon. En levert een weblog tegenwoordig nog wat reagerende lezers op, Karolien?