En toen scheen de zon weer. Het Schotse weer doet Jantje lacht-Jantje huilt, maar dit is de tweede dag in deze tocht waarop zonnebrandcrème noodzakelijk is. Geen slechte score in april. Ook in deze blog; waarom de heisa rondom Devil’s staircase een beetje overdreven is en een Schots mini-Almere rondom een aluminiumsmelterij.
Het bed in Kingshouse is prima, maar ik heb wel de halve nacht gedroomd dat ik op tournee moest met Caroline van der Plas. Geen aanrader. Het ontbijt maakt veel goed. Wie in het bunkhouse slaapt kan ontbijt in het hotel bijboeken, en dat is absoluut de moeite. Het ontbijtbuffet is zo enorm dat ik bijna verdwaal als ik de cornflakes zoek, dus we gaan goedgevuld op pad. Het pad loopt achter het hotel langs een beetje waar wildkampeerders mogen staan en we groeten nog een paar bekenden. Wie in de schaduw staat, moet ijs van de tent schudden, want het heeft vannacht gevroren. In de zon warmt het al lekker op, en al snel verdwijnen de jassen en mijn muts in de tas.
We volgens een tijdje de autoweg en slaan dan af naar Devil’s Staircase, het hoogste punt van de West Highland Way, 550 meter hoog. Devil’s Staircase is een oude militaire weg tussen Kingshouse en Kinlochleven. Ooit was er een soldatenkamp op de heuvel. De soldaten kozen meestal voor Kingshouse om bier te drinken, dat was iets dichterbij. Na afloop moesten de soldaten, uiteraard katjelam, weer naar boven klimmen. Daarbij vroor weleens een arme donder dood. Wij zijn gelukkig nuchter en lopen in de volle zon. Het pad is niet meer als weg te herkennen, maar is verder nog prima. We lopen weliswaar omhoog, maar omdat het zigzagt is het prima te doen. Mijn verkoudheid is een stuk beter, maar dwingt tot rustig lopen en af en toe een pauze. Dat is geen straf, het uitzicht is prachtig. We vieren de beklimming met een stuk chocola.
Devil’s Staircase is het hoogste punt van de West Highland Way, maar niet de langste of de zwaarste. Aan het einde van de dag tellen we ruim 400 meter klimmen en 15 kilometers, tegen ruim 700 meter klimmen en 27 kilometer op onze tweede wandeldag. Het enige verschil is dat Conic Hill een vrijwillig stukje omlopen is, terwijl Devil’s Staircase voor elke WHW-wandelaar een verplichte oefening is. Maar dan nog; ik heb zwaardere stukken geklommen in mijn leven.
Nadat we de heuvel over zijn lopen we gestaag, en soms even stijl naar beneden. We moeten naar Kinlochleven, op zeeniveau. Het weer blijft helder en het uitzicht over de bergen en het Blackwater-stuwmeer zijn bijna on-Schots in de zon. We hebben per ongeluk het weer van Mallorca gekregen, grapt Maurits. De rotsen worden struiken en de struiken worden bomen. Over een oude bosweg dalen we verder af. De pijpen van de aluminiumsmelterij liggen als reuzenglijbanen tegen de heuvel aan. Kinlochleven, dat bijna op zeeniveau ligt, piept al tussen de bergen door.
Kinlochleven is een soort Almere, Lelystad of Swifterbant, in de zin van dat het een gepland dorp is. Eind negentiende eeuw werden in deze uithoek een waterkrachtcentrale en een aluminiumsmelterij gebouwd, en een paar wijkjes vol huizen, een kerk, een paar winkels en een paar kroegen voor de werknemers. In de hoogtijdagen telde het dorp ruim tweeduizend inwoners. De smelterij is in 2000 gesloten, het dat het nationale ijsklimcentrum zich in de oude fabriekshal gevestigd heeft, kon niet alles goedmaken. Nu telt Kinlochleven nog zo’n negenhonderd zielen.
Kinlochleven heeft in elk geval de West Highland Way nog. Omdat er tussen hier en het eindstation Fort William niets is, behalve 24 kilometer pad, moet iedere wandelaar hier stoppen voor de nacht, tenzij je graag in een moeras wildkampeert. Als we wat drinken op het terras ploft om ons heen de ene na de andere wandelaar neer.
Deze nacht slapen we in een kamer die we via AirBnB hebben gevonden. Omdat we tegenover de Co-op zitten en de pub en de kerk al gezien hebben, hebben we de daarmee vrijwel alle attracties in het dorp gehad (als we per se willen kunnen we nog naar een wat sjofel uitziend museum over de smelterij). We twijfelen nog over een avondje pub, of een avondje met de BBC iPlayer spelen. Morgen is onze laatste etappe, en die belooft net zo zonnig te worden als die van vandaag.