Niet zonder camera door de Tienhovense plassen lopen, schreef ik vorig jaar, want het is er heel erg mooi. Afgelopen weekend deed ik het weer, maar gelukkig is de huidige smartfoon uitgerust met een betere camera.
Hollandsche Rading lijkt een niksig stationnetje vlakbij Utrecht, maar voor wandelaars is het van grote waarde. Stap uit de trein en vele kilometers wandelpad, van bos en hei tot veen en zomp liggen onder handbereik. Een van de opties is richting Tienhoven lopen. Dat kan onder andere met het Utrechtpad en het Marskramerpad, maar ook via het lokale Klompenpad of natuurlijk een zelfbedacht rondje.
Het plan was om vanuit Hollandsche Rading naar Utrecht te lopen, dertig kilometer. Een eerder plan in de kop van Noord-Holland was met een blik op de weersvoorspellingen opgegeven. Hier zouden we maar een kilometer of tien zonder beschutting lopen. De camera bleef bewust thuis; door extra kleren voor een feestje die avond was er al geen plek meer in mijn rugzak, bovendien sloot ik een flinke bui niet uit.
Hollandsche Rading, Lage Vuursche, snackpauze op een bankje op de hei, heuvels van de Utrechtse Heuvelrug. Maar voor mij begon het feest pas na het gehuchtje Egelshoek. De Kanaaldijk is een kilometerslange dijk, weinig tot niet toegankelijk voor autoverkeer, maar des te meer voor fietsers en voetgangers.
Ik ben hier nog nooit met mooi weer geweest en dat was het nu gelukkig ook niet. Wolken en wind lijken zich thuis te voelen in dit gebied vol veenplassen en rietkragen. In het water dobberen eendjes, lepelaars en reigers wachten tot de visjes hun snavel in zwemmen. De wind pal tegen, maar wat is het hier mooi.
Afhankelijk van je gekozen wandelpad loop je de rechtdoor de Nieuweweg op, of sla je af naar de Dwarsdijk. Vandaag was de Nieuweweg aan de beurt. Verwacht geen weg, en zeker niet iets nieuws, maar een oud dijkje tussen bomen en rietkragen.
Nog geen half uur later warmden we op bij de kachel in een cafeetje in Tienhoven. Het gaf energie voor nieuwe kilometers tegen de wind in, die er nog een schepje bovenop deed. Maarssen bracht niet de gehoopte verlossing van het gewapper, maar bleek wel een prachtig oud centrum langs de Vecht te hebben. Toen we Maarssen uit liepen begon het te regenen, op de dijkjes bij Oud Zuilen hielden we elkaars handen vast om overeind te blijven. Achter het eerste plaatsnaambordje met Utrecht stond een bushalte, waar tien minuten later een bus opdook. Genoeg gewandeld, voor deze keer dan.
