Ik doe al mijn stunts zelf
Er is niets zwaarder dan naar je rustdag lopen, mentaal dan hé? Als we de West Highland Way aaneengesloten hadden gelopen had ik dat prima gevonden, maar vandaag liepen we naar de rustdag en waren de benen inderdaad aan rust toe. Toch liep het allemaal bijzonder vlot vandaag; goed pad, mooie omgeving en als bonus het beste lenteweer dat Schotland te bieden heeft.
Lees verder “West Highland Way, van Inverarnan naar Tyndrum”
Remote en challenging, zomaar een oordeel over de etappe van Rowardennan naar Inverarnan. Remote omdat de asfaltweg bij Rowardennan ophoudt, challenging vanwege de rotsen en de modder op het pad. Bijna al onze mede-bunkhousegasten van gisteravond komen we vandaag weer tegen bij het avondeten in het hotel. Slechts een dappere dodo zou doorlopen naar Crianlarich.
Lees verder “West Highland Way, van Rowardennan naar Inverarnan”
By yon bonnie banks and by yon bonnie braes, where the sun shines bright on Loch Looooooomond. Als deze klassieker nu in je hoofd zit heb je al een deel van mijn dag te pakken. Ik heb het liedje de halve dag zachtjes lopen zingen. Die banks zijn inderdaad bijzonder bonnie, maar wel af en toe steep, zelfs als je nog niet on the steep, steep side of Ben Lomon loopt.
We houden van Schotland en van wandelen, en dan is West Highland Way eigenlijk verplichte kost. Daarom schrijf ik dit nu op mijn oude laptop, op mijn bed in de pub in Drymen, terwijl de modder nog aan mijn broekspijpen zit. Ik had nog nooit van Drymen gehoord, maar het is een verzameling huizen met een pub, een kleine Spar en accommodaties voor wandelaars. Heel veel wandelaars.
Toen we een gezamenlijk huis zochten, was ‘buitenruimte’ een eis. Dat we zouden eindigen met een tuin van zeventien meter diep was niet per se de bedoeling. Om allerlei redenen was er al een paar jaar niets aan het onderhoud gedaan. Onze tuin lag er bij als een alsof Mowgli en Shere Kahn zich er uitstekend thuis zouden voelen. Lees verder “Groene vingers”
Deze week las ik drie bespiegelingen van krantencolumnisten over kijken of niet kijken. Ik was er snel uit; niet zozeer omdat het wereldkampioenschap voetbal in Quatar gehouden wordt, met alle ellende van dien, maar omdat ik nagenoeg niets met de sport voetbal heb. Een voetbalwedstrijd komt op mij over als 22 miljonairs die over een stuk gras rondhobbelen in de hoop dat er aan bal langskomt, en die op de grond gaan liggen piepen als de tegenpartij hen met een vinger aanraakt. Ik snap voetbal niet, en waarschijnlijk snapt voetbal mij niet. Mijn kijken-of-niet-moment viel al eerder. Lees verder “Kijken of niet kijken”
Ik heb geen rijbewijs. Dat zit namelijk zo: als ik achter het stuur kruip, verwisselen links en rechts ad random, veranderen de verkeersborden in reuzenlollies en springen de verkeerslichten op blauw. Dat rijdt niet heel prettig.
Denemarken is een fietsland. Google op ‘Denemarken wandelen’ en je krijgt nog geen half miljoen resultaten, tegen ruim 3,7 miljoen voor ‘Denemarken fietsen’. Toch zijn er wandelpaden. Toen Engeland op slot zat, Duitsland volgeboekt was en Zweden te ver reizen kozen we de Deense Gendarmsti. Een gouden keuze, zo bleek.
We hebben drie weken vakantie gevierd in Italië en Oostenrijk en het was heerlijk. Jazeker, je kunt op vakantie in Coronazomer 2. Het vergt iets meer planning, maar dan heb je ook wat. En dat virus? Daar hebben ze in Het Buitenland iets voor: FFP2-mondkapjes met een vrolijk kleurtje.
