We zijn Trondheim voorbij, nu zouden we echt wel eens in het noorden kunnen zijn. De bergen hebben witte toppen, de wind blaast witte schuimkopjes op de golven, want al regent het niet meer, het waait flink. En we kwamen er ondertussen achter wat het wereldkampioenschap skiën hier betekent.
Gisteravond was het toch echt noodweer aan de kust. Gietende regen, loeiende wind, waarbij ons schip nog steeds aanvoelde als een warme en veilige plek. Bij het avondeten, een uitstekend driegangendiner, had het merendeel van de passagiers zich aan de dresscode ‘fleectrui of vergelijkbaar’ gehouden. Vanwege de storm sloegen we de korte stop in Kristiansund over en voeren direct naar het druipnatte Molde. Op de omroep werd gewaarschuwd voor een stukje vaarroute buiten het fjord. Nee, we hebben de zeeziektetabletjes nog niet nodig gehad, we vonden dat geschommel eigenlijk wel grappig.
De dag begint met het verorberen van een volgend ontbijtbuffet. We liggen vlak voor Trondheim, waar we de storm hebben afgewacht. In de verte ligt de M.S. Vesterålen, een ander Hurtigrute-schip. Tegen half tien varen zij weg en nemen wij de plek over. Het schip wordt opengeklapt om vracht te laden en te lossen en de passagiers mogen twee uurtjes buitenspelen in Trondheim.
Ik heb deze serie blogs ‘naar het noorden en terug’ genoemd, wat klinkt alsof ik weet waar het noorden is. Rationeel valt dat af te lezen op een kompas, maar emotioneel is dat minder duidelijk. Vanuit Nederlands perspectief is dat Groningen en Fryslân, maar dat ligt inmiddels uren of dagen reizen ten zuiden van ons. Wie denkt dat Hamburg het noorden van Duitsland is, zal verbaasd zijn als -ie nog twee uur in de trein zit voor je bij de Deense grens bent en vanuit Arctisch perspectief is alles ten zuiden van Trondheim Zuid-Noorwegen.
Maar in Trondheim valt niet meer te ontkennen dat we in het noorden zijn. Het is weliswaar een graad of zeven, maar een keiharde wind jaagt de gevoelstemperatuur richting de nul en overal liggen resten zand en gravel waarmee men in de winter de straten begaanbaar houdt. Tussen de grijze wolken door schijnt de zon, fel maar zonder warmte.
Twee uur is natuurlijk veel te weinig om Trondheim, de derde stad van Noorwegen, te bekijken, maar het is genoeg voor wat beweging, een blik op de prachtige Nidaros-kathedraal en een paar straten met oude houten huizen.
Op straat lopen veel mensen met Noorse vlaggetjes, en op een gegeven moment gaan ze allemaal in den rij staan die zich een paar straten voortslingert. Nieuwsgierig volgen we de rij, die op een gegeven moment tussen dranghekken belandt. Niet dat er iets te dringen valt; de sfeer is gemoedelijk en mensen met een Zweeds of Fins vlaggetje deinen gezellig mee in de meute. Aan het einde van de rij wachten pendelbussen het volk naar de wereldkampioenschap skiën te brengen. De camerawagens van NRK1 staan al klaar.
Wij laten het feest aan ons voorbijgaan, kopen een paar broodjes voor de lunch en kijken op het dek hoe Trondheim uit zicht verdwijnt. Til sees!
De middag wordt Hurtigruten op z’n kalmst. Maurits poedelt nog wat in het bubbelbad waar de wind het water over de rand slaat, ik schrijf dit in een comfortabele stoel met uitzicht over een fjord met opnieuw schuimkoppen en besneeuwde toppen. De bulderende wind zorgt voor achtergrondgeluid. Op de tv begint de estafette langlaufen voor mannen op lange latten. Zo maar eens even ‘Heia Norge!’ roepen.
Voor de statistieken:
treinen: 8
boten: 2
bussen: 0
trams: 2