Toivon, ettei matka loppuis ollenkaan. Reizen door Finland duurt eindeloos en ergens wil ik dat het nooit meer eindigt. Een busreis van zeven uur door een dik pak sneeuw is niet lang genoeg, en liggend op mijn nachttreinbed schrijven mag niet eindigen. Rakastan Suomea.
Gisteravond aten we in het restaurant van de camping, wat nogal Fins was; elandburger voor Maurits en op mijn pizza zat dille. Buiten was het zwaarbewolkt; geen noorderlicht, ook al omdat vijftien graden onder nul niet echt een prettige temperatuur is om stil naar de hemel te staren.
Dit is het laatste ontbijt boven de poolcirkel, maar dat realiseer ik me pas nu ik dit schrijf. We kleden ons warm aan, rekenen de hut af en wachten binnen op de bus. Het vriest nog steeds hard. Officieel heeft de camping een bushalte, maar alleen als die open is, wat hij nog maar net is. De bus uit Noorwegen slaat deze halte soms per ongeluk over, waardoor je niet op tijd naast de benzinepomp van Kilpisjärvi zou zijn voor de bus naar Rovaniemi. Opletten geblazen, denken we, maar als we ruim op tijd naar buiten lopen staat daar niet de Noorse bus, maar de Finse bus die doorrijdt naar Rovaniemi. Beter kan het niet. De zon staat inmiddels hoog aan de hemel, de chauffeur grapt wat over zijn zomerjas, nog steeds aan dikke softshell.
Even later stuiteren we over een dikke laag ijs naar het zuiden. Onder dat ijs bevindt zich een laag asfalt, snelweg voor wie wil, en de chauffeur vertrouwt duidelijk op zijn spijkerbanden. De bussen van het Finse Eskelisen zijn wat minder luxe dan hun Noorse equivalenten, maar ze kunnen op een verijsde weg rijden.
Omdat de rit naar Rovaniemi zeven uur duurt stoppen we onderweg een paar keer. De eerste stop is in Karesuvanto, bij een wegrestaurant annex winkel annex alles, dat ongeveer alles verkoopt wat je eventueel nodig zou kunnen hebben, waaronder heel veel sneeuwscooteronderdelen. Het interieur van het restaurantgedeelte is het lelijkste wat ik in jaren heb gezien.
Onderweg zien we wat losstaande huizen, soms een paar aaneengesmeed tot een dorp dat naast een Finse naam ook een Samische naam draagt, soms staat er alleen een brievenbus langs de weg en moet je maar raden waar tussen de berken iemand zou kunnen wonen. Hoe zuidelijker we komen, hoe hoger en rechter de berken worden, en na verloop van tijd duiken de eerste sparren op. Alles zit onder een dik pak sneeuw.
De tweede pauze is in Muonio, wat een echt dorp is, met een apotheek en meerdere winkels. Er rijden meer auto’s dan sneeuwscooters en we missen de doordringende lucht van tweetaktbrandstof niet per se.
Dan gaan we in een ruk door naar Rovaniemi. Onderweg passeren we nog het skidorp Levi, dat bewijst dat skipistes nooit bijdragen aan de schoonheid van een dorp, maar wel heel levendig oogt. Wij lezen wat, spelen wat met sociale media en ik brei nog een stukje sok. De afstanden zij enorm. Als ‘Rovaniemi 100’ op de borden verschijnt voelt het alsof we er bijna zijn.
Pas als we Rovaniemi echt naderen beginnen de huizen dichter bij elkaar te staan. Rovaniemi heeft de pech in de Tweede Wereldoorlog te zijn platgebombarbeerd. Daarna werd de stad opgebouwd naar het voorbeeld van Almelo in combinatie met wat Plattenbau, wat allemaal niet heel gunstig uitpakt.
Wat wel gunstig is, is dat onze bus na een rit van zeven uur exact op tijd op het station arriveert. De dubbeldeks nachttrein naar het zuiden staat al klaar voor vertrek, getrokken door twee oude Sovjetlocs. De Finnen rijden op breedspoor en maken daar dankbaar gebruik van met uiterst comfortabele nachttreinen. Wij dumpen onze tassen alvast in onze slaapcoupé en vertrekken naar het barrijtuig voor een glas Karhu en ons avondeten. Terwijl de zon ondergaat reizen wij verder in een landschap van berken en sneeuw. Achter ons zit een groepje Finse jonge mannen in stevig tempo bier en wijn weg te werken, maar zelfs dat gaat op gemoedelijke toon, terwijl ik wat mijmer boven mijn bierglas. Toivon, ettei matka loppuis ollenkaan.
Voor de statistieken:
treinen: 9
boten: 2
bussen: 10
trams: 2