Hebridian Way, voorbereiding

We gaan weer fietsen – Schotse eilanden dit keer. Vorig jaar bewezen we voor onszelf dat we links kunnen rijden en heuvels aankunnen, Britse heuvels in elk geval. Het project dat voor ons ligt heet de the Hebridian Way, de eerstvolgende projectstap heet ‘zooi in fietstassen schuiven’.

Voor me ligt de reisgids van the Hebridian way en mijn exemplaar van Scottish Island Bagging (voor wie wil: Scottish Island Bragging), waarin een lijstje met de 142 grootste eilanden, doorgaans bewoond. Ik heb tot nu toe 16 eilanden aan kunnen kruisen. Mijn vingers glijden over de lijn van de fietsroute. Hebbes. Als we op de derde dag een extra lusje rijden kan ik weer een eiland afkruisen. Baile Siar, 53 inwoners. Nee, ik had er ook nog nooit van gehoord.

Onze eerste fietsvakanties, langs de IJssel en de Berkel, de Rijn en de Loire, waren vlak, zoals dat hoort bij bij fietstochten langs rivieren. En bij ons, want ik kan astma-technisch niet klimmen. Halverwege een Arnhems heuveltje moet ik al bijkomen, conditie of niet.

De oplossing kost veel geld en heet Pendix. Een Pendix-motor tovert je vakantiefiets om tot de beste e-bike die er is, en als je hem uitzet fiets je alsof je op een gewone fiets rijdt. Bij klimmen (en ok, zware tegenwind) zet ik de Pendix aan het werk, de rest kan ik zelf wel. In de heuvels rondom een overstroomde Loire bewees de Pendix zijn waarde en vorig jaar zochten we bewust heuvels op, op Hadrian’s Wall.

Hadrian’s Wall is, met relaxed rijden, in drie dagen te fietsen en wij voegden er een proloog en een finalerit van en naar de ferry in IJmuiden aan toe. De route loopt langs de muur die de Romeinen bouwden om de woeste Picten uit hun rijk te weren, en dus ook over de Pennines. Niet per se duizelingwekkend hoog, wel beslist kuitenbijters.

Het was heerlijk. De omgeving van startpunt Bowness bleek van ongekende schoonheid, de weg erheen een toonbeeld van falend Brits watermanagement. Gelukkig was het droog en fris weer, dus we reden niet tot de assen in het water, al weten we al dat we dat ook al kunnen. Daarna volgden heuvels, inclusief een afdaling over een Strava-sectie die ‘Wheeeeeeeee’ heette, een Romeins fort onderweg, veel Romeinse muur en overnachtingen in snoezige Britse dorpjes. We genoten. ‘Wel weer rechts rijden,’ zei Maurits toen we de veerboot af fietsten.

De Hebridrian Way is langer, ruiger, leger. We trekken er, inclusief aan- en afreis ruim twee weken voor uit. Ja, het zou sneller kunnen, maar meer tijd om te reizen en rond te kijken is waardevol. Bovendien hebben we slecht weer ingecalculeerd. Terwijl ik dit schrijft legt storm Floris Schotland plat, als we een week eerder waren vertrokken hadden we hem als zijwind gehad. In de Scottish Island Bagging staan gek genoeg alleen maar foto’s met helderblauwe luchten, witte stranden en stralende zon.

De regenbroeken liggen nog niet klaar, maar gaan mee. De vakantie-excel is doorgelopen op aanwezigheid van winkels en wasmachines, en de zondag is gearceerd. We rijden dan op Lewis, waar men de zondag in de kerk doorbrengt. De fietsen hebben allebei een grote beurt gehad, en hebben we reservebanden en ander materiaal geteld. Mijn volgende klus is de ehbo-voorraad nakijken. Kleren inpakken? In twee fietstassen per persoon kan niet veel mee, dat is zo gebeurd. Maar ik houd ruimte voor mijn kleine laptop en de grote camera (die eigenlijk niet zo groot is). Veel leesplezier!