De laatste vakantiedag aan deze kant van de zee. Morgen rijden we de slotetappe – naar huis. Niet dat er veel gebeurde vandaag, behalve dat we nu toch weleens willen weten wie de fietsenhokjes in de Azuma’s van LNER heeft bedacht.
Gisteravond aten we in de pub, nog een laatste keer. De enige pub in de nabije omgeving waar gekookt werd was een keten, maar geen Spoons. Kaart en uitvoering klassiek pubfood, bestellen natuurlijk via een app en verder erg veel tv-schermen met Britse sporten er op. Golf en cricket kan ik nog wel negeren, bij paardenraces vraag ik me elke keer weer af waarom het publiekelijk met een zweep bewerken van paarden überhaupt is toegestaan.
Als ontbijt eten we nog een keer full English, English dit keer, want Berwick heeft een hoop wortels in de Schotse geschiedenis, maar ligt echt iets ten zuiden van de grens. Met een volle buik rijden we naar het station, wat voornamelijk een hoop klimmen is. De straatjes van het centrum van Berwick zijn nog steeds charming en er loopt een fietsroute langs dit deel van de kust, dus wie weet…
Onze trein naar Newcastle is eentje van het type Azuma en wordt gereden door LNER. Hier kun je fietsplekken in boeken, maar sta vooraf op de juiste plek klaar, gooi af je tassen van je fiets en haal diep adem. Het is namelijk de bedoeling dat je je geliefde voertuig aan het wiel ophangt in een soort kast, die zich op één specifieke plek in de trein bevindt. Je betreedt de trein door een deur die amper breder is dan je fietsstuur, waarbij je de fiets moet optillen, want gelijkvloers is hier niet uitgevonden. Je bevindt je nu op een uitermate krap balkonnetje, terwijl de andere fiets en de tassen ook de trein in moeten, en je je hevig afvraagt hoe je de draai naar de fietskast moet maken. Het ophangen zelf voelt alsof je twee onwillige fietsen in een te krappe klerenkast probeert te frommelen. Van de treinrit besteden we het eerste kwartier aan bijkomen, het laatste kwartier aan een strategie om in Newcastle de boel weer uit de trein te krijgen, liefst voordat de trein weer vertrekt. Het lukt ons nog ook.
In Newcastle fietsen we langs de Waterstones zodat ik mijn net ontvangen salaris kan omzetten in bedrukt papier, en lunchen op een terras. Daar worden we aangesproken door Damian die op de fiets campagne voert tegen zwerfvuil en daarvoor het hele land doorfietst. Of we mee willen werken aan een filmpje voor zijn Instagram? Natuurlijk!
De fietstocht naar de ferryterminal is inmiddels bekend; 15 kilometer, zowaar een echt fietspad (en zwerfvuil, hup Damian!). Onderweg duiken we de Asda in voor zoveel heimweevoedsel als er in de fietstas past, hoewel dat met dozen Yorkshire thee altijd een uitdaging is. En dan duikt de DFDS-schoorsteen op en slaan de af naar de terminal. Voor fietsers is dat overigens een ontbrekend stukje hek tussen de struiken.
Ik schrijf dit aan dek, een blik Strongbow naast me, kijkend hoe de laatste auto’s de ferry in worden geloodst voor het potje Tetris met auto’s in de buik van het schip. Het wordt weer een DFDS-avondje; geen internet, wel ons guilty pleasure buffet en misschien wel bingo. Ik houd jullie op de hoogte.