Landschaftsparken, complexen vol oude industriemeuk, opgeleukt met trappetjes en cafeetjes voor bezoekers, zijn misschien wel de beste plek op aarde voor mensen met een fotografiehobby. Ik was er half maart en maakte foto’s tot de regen me verjoeg.
Op een grijze vrijdagmiddag liepen mijn camera en ik door het Landschaftspark Duisburg-Nord. Het was de eerste dag van een lang weekend Industriekultur wandelen met Spring Reizen, en het was al goed begonnen. Na vertrek van het Hauptbahnhof toonde Duisburg zich al snel als een van de lelijkste steden van Duitsland; het centrum bestaat uit beton, grindtegels en winkelketenwinkels, de woonwijken uit fantasieloze rijtjeswoningen, mislukte experimenten met kleur uit de jaren ’80 en troosteloze parken met iets te veel rotzooi.
Toch is er een lichtpuntje; langs de Ruhr liggen oude roodbakstenen industriegebouwen die stuk voor stuk worden opgeknapt. Waar vroeger de arbeiders zich afbeulden, nippen nu de hipsters van hun Fritz-kola op een terrasje aan de rivier, met uitzicht op gerestaureerde havenkranen. Tenminste, dat was het beeld dat ik erbij had, want de arbeiders waren weg en voor terrasjes vol hipsters was het te koud en te nat.
Onze route eindigde bij het hostel in het Landschaftspark Duisburg-Nord, een hoogovencomplex dat in 1985 werd ontmanteld. De basis van het complex stamt uit 1902. In de Tweede Wereldoorlog werd het, net als Duisburg zelf, zwaar beschadigd, en na de oorlog herbouwd.
Als op commando werden de (telefoon)camera’s geheven; de wirwar van buizen, trappen, gebouwen en stalen balken heeft iets magisch, net als de lichtinval daartussen. Iets verderop stond een fotografieclubje voorzien van statieven en gigantische telelenzen te wachten of het droog zou worden. Staand onder een afdakje nam ik de laatste foto’s. In de kroeg was het gelukkig droog.
Mooi. Wij vonden Natur-Park Südgelände in Berlijn ook leuk. Zou er in Nederland ook zoiets bestaan?