Stornoway is niet groot, maar je kunt er prima een dag doorbrengen. We liepen een boswandeling op dit verder vrijwel boomloze eiland en bezochten het museum, dingen die alle toeristen hier doen. Oh, en er werden een heleboel cruisepassagiers aan het dorp toegevoegd.
Gisteravond gingen hadden we na het eten voor een heuse pubcrawl kunnen gaan, want voor het eerst zijn we op een plek met meerdere pubs bij elkaar. We hielden het bij een biertje in McNeils, waar we toekeken op de teleurgestelde gezichten van de aanwezige Glasgow Rangers-fans, die hier op groot scherm zagen hoe hun geliefde club een goal tegen kreeg. We hebben de eerste helft niet uitgekeken, misschien is het nog goedgekomen.
Geen full cooked breakfast vandaag, daar moet je ook eigenlijk geen gewoonte van maken. Ons hostel serveert continental, conrnflakes en brood dat echt alleen lekker is na een rondje broodrooster. We vullen het aan met fruit. Het raadsel met de hostels wordt opgelost door de eigenaar van dit hostel; tijdens mijn eerdere verblijf in Stornoway waren er inderdaad twee hostels, degene waar ik destijds sliep bestaat niet meer.
We lopen langs de haven naar het bos bij Lews Castle en vragen ons al snel af waarom het zo druk is. Dit zijn duidelijk toeristen; keurige gewatteerde jasjes, dure camera’s, rugzakjes. Ze vormen een groot onderscheid met de fietsers en wandelaars (verschoten buitensportkleding) en de eilanders (verschoten hoodies en t-shirts). Het zijn er opeens wel heel veel.
In de haven, niet de ferryhaven, maar de verderop gelegen diepere haven, ligt een schip van de Holland-Amerikalijn, dat de cruisepassagiers even laat luchten. Hun programma is duidelijk: kasteel – museum – lunchen – winkelen – shuttlebus terug. Bij het kasteel en de daarbij behorende tuinen is het druk, vol met mensen die foto’s nemen van het uitzicht over de haven, maar wij zijn blijkbaar de enigen die daarna Gallow Hill (65 meter) beklimmen.
In het kasteel zit accommodatie voor toeristen die iets meer willen betalen dan wij en in ruil daarvoor niet zelf hun bagage naar binnen hoeven te dragen. Maar er zit ook een mooi en modern museum over de Outer Hebrides, dat met goed gekozen beeld en geluid het verhaal van de eilanden en haar bewoners vertelt.
Het museumcafé zit vol cruisepassagiers, dus we lopen naar An Lantairn, dorpshuis en cultureel centrum van Stornoway. In feite is dit een vervolg op alle dorpshuizen waar we aten, en we lunchen met uitzicht over de haven, waar juist de ferry naar Ullapool aanlegt. Die nemen wij morgen ook, alleen nemen wij de vroege versie, die om zeven uur vertrekt. Dat wordt een hele vroege wekker. En voor de oplettende lezers; nee, inderdaad. Ullapool heeft geen treinstation. Daarvoor fietsen we morgen naar Inverness, en toen we dit bedachten beloofden we onszelf al dat we daarna de grootste hamburgers van Inverness mogen.
In de middag gaan we naar het Gaelic café op de hoek, waar op woensdagmiddag wel eens jamsessies zijn. Deze woensdag helaas niet, maar het meisje achter de bar kan wel een paar plekken noemen waar morgen live muziek is. Helaas, die moeten we missen. “Misschien is er in Inverness ook muziek?” oppert Maurits. “Ik denk dat we dan in slaap vallen,” antwoord ik. In plaats van muziek trakteren we onszelf op goede cappuccino, thee en stukken rocky road, een van mijn guilty pleasures in Schotland. Wie in het Gaelic bestelt krijgt tien procent korting, maar daar wagen we ons niet aan.
Als we teruglopen is de binnenstad al vrijwel cruisepassagiervrij. Afgaand op de bordjes moeten ze uiterlijk om zes uur terug op hun schip zijn, ze hebben in theorie nog twee uur. Hun hiervoor opgenoemde programma is alleen tot eind van de middag op te rekken als je er onderdelen als ‘pubcrawl’ of ‘alle kerken van Stornoway bekijken’ aan toevoegt. Die laatste kon weleens langer duren dan de eerste. Stornoway heeft een charmant haventje en ongeveer anderhalf charmant winkelstraatje met wat aardige oude huisjes, de rest van het dorp bestaat uit grijsbetonnen rijtjeshuizen, haventerrein en de gigantische Tesco die we gisteren al bewonderd hebben. Om een cruisepassagier te vermaken is misschien meer nodig.
Vanavond is onze laatste avond op de Outer Hebrides, wat we natuurlijk vieren met een biertje en een goed bord pubfood. Morgen is onze laatste fietsdag. Nog een keer genieten van de vrijheid, de wind in onze haren en het prachtige Schotse landschap om ons heen, de spierpijn en vermoeidheid zijn altijd veel sneller vergeten. En de wekker morgen? Nee, daar denken we nog niet aan.