Voor onze laatste vrije dag in Japan kozen we een bijzondere bestemming: Dejima, de voormalige Nederlandse handelspost, die we al kennen uit ons eigen Leiden. Uiteraard gingen we er met de trein heen, wat ook al de moeite waard is. En; het is festivaltijd in Nagasaki, dus we aten ons nog een keer rond aan Japanse streetfood.
Eigenlijk vliegen we donderdag pas terug. maar het voelt een beetje als een laatste dag. Morgen besteden we voornamelijk aan de shinkansen naar Tokyo, waar we een hotelkamer zo dicht mogelijk bij het station hebben, om donderdag om zeven uur de trein naar het vliegveld te nemen. Japan was onvergetelijk fantastisch geweldig gaaf, maar terug naar Amba, Villa Spoorzicht en al onze familie en vrienden is ook weer fijn.
Vanochtend bracht de Limited Express ons naar Nagasaki, een rit van twee uur door de rijstvelden, dorpen en bergen van Kyushu, waarbij we op het laatst regelmatig zeezicht hadden. Ik heb al heel wat mooie treinreizen gemaakt, maar deze komt zeker in het linkerrijtje terecht.
Nagasaki heeft maar 417.509 inwoners, voor ons voelt dat ondertussen als een kleine stad. We liepen het station uit zonder onszelf door vijf winkelcentra te worstelen en wandelden naar Dejima. Hier staan geen spiegelende torenflats, maar grote appartementenblokken in de oktoberwarmte.
Dejima was weliswaar ooit een kunstmatig eiland dat met een brug aan de stad verbonden was, maar door landaanwinning is de kust van Nagasaki opgeschoven. Dejima ligt nu tussen de flats, wat een beetje afdoet aan het eilandgevoel. Bovendien zijn de gebouwen die er nu staan replica’s van de originele gebouwen, hoewel deze zorgvuldig op de juiste locatie en met de juiste materialen en technieken zijn nagebouwd.
Dejima door Nederlandse ogen kenden we al; in een aantal Leidse musea (punten voor wie ze kan noemen) zijn resten van de Nederlanders in Japan te vinden. Door Japanse ogen zijn de Nederlanders natuurlijk vreemde wezens met een biljart, een olifant en rare kleren, maar het idee van handel werd aan beide kanten begrepen. De musea die in de oude pakhuizen zijn ingericht geven een goed beeld van de invloed die de handelscontacten met de Nederlanders op onder andere het aardewerk had.
Dejima is een vreemde mix van Hollandse meubels op tatami-matten en een Hollands gebouw met een kamer in Japanse stijl voor lokale hoogwaardigheidsbekleders. De originele voorwerpen staan achter vitrineglas, maar de replica’s zijn hier en daar aanraakbaar. Bij de tafel met heuse inkt en ganzenveren heb ik een paar Japanse schoolkinderen blij gemaakt met het authentieke Hollandse krulschrift waar zij niet uitkwamen. Mijn handschrift is toch nog ergens goed voor.
Oorspronkelijk wilden we een paar dagen naar Nagasaki, maar door de festivaldrukte kwamen we niet aan betaalbare accomodatie. Die was weliswaar drie maanden vooraf boekbaar, maar Japanners zijn ook vroegboekers en hebben een paar uur voorsprong door het tijdsverschil.
Het festival betekende in dit geval het in stilte ronddragen van een aantal schrijnen en een ontelbare hoeveelheid voedselstalletjes. Het was een mooie kans om nog één keer wat heerlijke Japanse streetfood naar binnen te werken en een echt Japans ijsje te eten. Waar een Nederlandse braderie meestal vergezeld gaat van een hoop schetterende luidsprekers, was het hier prettig rustig. Als de kraampjes al muziek hadden werd die op beschaafd volume afgespeeld. Echt druk was het ook niet.
Voor de treinreis terug hadden we geen raamplaatsen kunnen reserveren, dus gingen we op goed geluk in het voorste rijtuig zitten, waar we niet alleen naast elkaar konden zitten, maar ook nog een direct achter de machinist, waardoor we bij de besturing konden meekijken. Terwijl de zon achter de bergen wegzakte, zoefden wij door het prachtige landschap van Kyushu.
s’Avonds aten we nog eens noedels in een van de ontelbare noedeltentjes die Japan rijk is. Het systeem is even praktisch als verrukkelijk; voor nog geen tientje heb je een enorme kom dampende noedels met groenten, vlees of vis, bij voorkeur alles (dit land is niet heel goed in vega). Alles wordt met de snelheid van het licht geserveerd en het is gegarandeerd heerlijk en (meer dan) genoeg.
