De titel van deze blog zou ook iets kunnen zijn als ‘van levendige hippiestad aan zee naar charmante bejaardenbadplaats’, want daar komt het op neer. We liepen over de South Downs way, die niet alleen mooi is, maar ook makkelijk te volgen. Wie de officiële route even zat is, kan bovendien kiezen uit genoeg andere paden. In dit stukje Sussex hoeft een wandelaar zich nooit te vervelen.
Type: korte trektocht (dag 1 20 kilometer, dag 2 33 kilometer).
Start/einde: in ons geval letterlijk van pier tot pier.
Zwaarte: goede paden, weilanden en af en toe een stukje asfalt. Niks loopt zo lekker als de South Downs Way. Er is hoogteverschil, maar je moet nergens lang klimmen. Wel loop je regelmatig vals plat.
Kaarten: eigenlijk zou ik met een opgeheven vingertje moeten wijzen op correct OS-kaartmateriaal, maar omdat de paden hier (zeer) goed gemarkeerd zijn en het terrein eenvoudig is, is deze route prima te lopen op Google Maps en Osmand.
Dag 1; Brighton-Southese
Brighton was voor mij liefde op het eerste gezicht; de stad combineert een universiteit en hipstercafeetjes met een kleurrijk hippie-uiterlijk en een pier die is opgetuigd tot één grote pulserende gokhal vol kermisattracties. Vanaf de pier lopen we over een boulevard-achtige straat die hoopvol Madeira Drive heet, maar voornamelijk bestaat uit Victoriaanse badplaatsmeuk in diverse staten van verwaarlozing. Jammer, het had mooi kunnen zijn.
Via Bedford road en Warren road lopen we de stad uit. Geen mooie route, wel een die gemeen in onze kuiten bijt. Boven op de heuvel kijken we uit over Brighton. Het pad loopt langs een verlaten paardendrafbaan, om ons heen dartelen honden in de uitlaatmodus. Er volgt nog eeg vrij lelijk stuk langs Drove Road, maar daarna pakken we toch echt de South Downs way op.
Vorige jaar liepen we ook in dit gebied, en maakten toen grapjes dat het pad beter de South up way zou kunnen heten. Het pad loopt hier grotendeels over heuveltoppen en ruggetjes. Dat betekent fantastisch uitzicht, maar ook voor stukjes klimmen, en veel wind, want we lopen onbeschut. 
Het landschap is gevarieerd; dorpjes, boerderijen, wegen en af en toe bos of kalk. De witte ondergrond is hier in paden en ravijnen goed zichtbaar. De South Downs way is excellent gemarkeerd en we lopen fluitend naar Southese. Daar waren we even vergeten dat het hostel iets buiten het dorp ligt, tussen het spoor en de weg in. Het is een domper in verwachtingsmanagement, hoewel het eigenlijk niet ver lopen is.
Ons hostel is in een oude boerderij, en ziet er prachtig uit. We brengen de rest van de middag door in luie stoelen in de zon met een boek, thee en cake. s’Nachts wordt de rurale idylle helaas verstoord; het hostel ligt pal aan de weg en in onze kamer is dat goed te horen. Zelfs de oordoppen helpen niet.
Dag 2: Southese-Eastbourne
De herrie is met een extra kop thee en een stevig Engels ontbijt enigszins vergeten. Vandaag ligt er een monsterdag van 33 kilometer voor ons, maar met goed weer en de wetenschap dat we een goed pad hebben, hebben we er alle vertrouwen in.
Omdat Southese in een dal ligt, mogen we direct stijgen. Het pad volgt een lange heuvelrug tot Alfriston, onze eerste pauzeplek. Zo nu en dan passeren we een weiland vol runderen. We kijken wat er onder hangt; oei, er lopen stieren tussen! Gelukkig zijn ze van het tamme soort; wij blijven van hun dames en kalveren af, zij blijven van ons af.
Na elf kilometer dalen we af naar Alfriston. Dit is vermoedelijk het snoezigste dorpje van Sussex. Het is zo schattig dat je elk moment Miss Marple verwacht om doortastend een moord op te lossen. Alfriston bezit niet alleen een geliefd adresje voor taart, maar ook een geweldige boekhandel. We zijn niet de enigen die Alfriston mooi vinden. Als we aan de taart zitten, wordt er een complete buslading bejaarde Vlamingen gelucht.
Na Alfriston volgt een keuzemomentje; de South Downs way gaat weer omhoog en pakt een stukje bos mee. Dat stuk liepen we al eens, dus kiezen we het pad langs de Cuckmere River. Dat is vrijwel vlak, en bovendien prachtig. In de verte zien we een wit paard in de kalkrotsen. Daarachter ligt de zee.
Bij Exceat steken we de weg over. Hier is een natuureducatiecentrum met parkeerplaats en bushalte. Het pad loopt ineens vol met wandelende en picknickende gezinnetjes. Ergens is het jammer van de rust, maar het is ook fijn dat deze prachtige streek zo goed ontsloten is, en daardoor ook toegankelijk voor wie geen tientallen kilometers kan of wil wandelen.
Zodra we bij de zee zijn mogen we weer klimmen. Om in Eastbourne te komen hoeven we slechts de kust te volgen, maar de kustlijn gaat wel over de Seven Sisters heen, zeven steile kalkrotsen. Wie de echte zusjes zijn is lastig te zeggen, want elk zusje heeft stiekem een paar extra kleine zusjes mee. Gelukkig mogen we elk stuk dat we klimmen ook weer dalen, en is het grasland goed begaanbaar.
We liepen al eens eerder van Exceat naar Eastbourne over de Seven Sisters, want dat is eigenlijk bedoeld als een dagwandeling. Omdat ik toen in de zon een paar prachtige foto’s maakte, besluit ik dat mijn camera nu in de tas blijft. Het is wat heiig, pas vlak bij Eastbourne breekt de zon door. Toch is het licht waarschijnlijk feller dan we denken, want de laag factor 30 heeft slecht geholpen.
Bij Birling gap is onze tweede rust. Het is laag tij, en er zwerven tientallen mensen over het strand. Wij hebben echter trek in lunch. Het café serveert helaas geen lunches na twee uur, maar heeft gelukkig nog een koelvak vol sandwiches en een warmhoudkast vol Cornish pasties en andere lekkere dingen.
Gevoederd en gedrenkt vervolgen we onze weg. Nog een zusje, en nog een zusje, en dan zien we Eastbourne in de verte liggen. We herinneren ons de steile afdaling Eastbourne in; daarom kiezen we niet de South Downs way, maar lopen we een iets kalmere afdaling langs de golfbaan, met uitzicht over de azuurblauwe zee.
Eastbourne is geen kleine stad, wat betekent dat we nog een paar kilometer moeten tot de pier en onze B&B. Dat is geen straf, want die kilometers gaan voornamelijk over de promenade, en die staat er hier beter bij dan in Brighton. Op de bankjes kletsen dametjes in bloemetjesjurken, op het strand spelen kinderen en de terrassen zitten vol. Eastbourne (voor trivialiefhebbers; het is de geboorteplaats van Theresa May) mag dan een oubollige Victoriaanse badplaats zijn, levendig is het wel. En eindelijk, na 33 kilometer, zien de de glanzende gouden koepels in de zon. Pier!
