Naar het noorden en terug, dag 1

“Ik wil het noorderlicht wel een keer zien,” had Maurits ooit gezegd. Daarna verdween het plan wintervakantie Scandinavië voor jaren in de ijskast, waar het zich temperatuurtechnisch best thuis voelde. Tot vanochtend, toen we met rugzakken in de trein stapten.

Het is 1 maart en vorige week heeft iemand op de startknop voor de lente gedrukt. In de tuin bloeien voorjaarsbloemen, ik heb weer hooikoorts en de mandarijntjes die we de hele winter aten zijn ineens taai en zuur.

In de trein van Utrecht naar Osnabrück waag ik me aan een exemplaar. Het ontbijt is alweer even geleden. Met moeite peuter ik de ingedroogde schil stukje bij beetje los van het fruit. Tegenover me geeft Maurits het op en probeert de partjes van de schil te bijten. “Dit is echt het laatste netje van deze winter.” “Het is geen winter meer,” werp ik tegen. “We gaan weer terug naar de winter.”

Deze trein is #trein2 van de vakantie. Zoals onze meeste vakanties begon ook deze als plan en een Excelsheet, waarin ik eerst het plan beschreef en Maurits vervolgens de details uitwerkte; hotels, vervoermiddelen en soms al een restaurant of museum. Voor wie zich verbaast als ik details terughaal over een vakantie in 2016; ik heb alleen maar even in onze Google Drive gespiekt.

Vandaag leggen we ons lot conform de Excelsheet in de handen van Deutsche Bahn, dat voornamelijk bekend is om zijn vertragingen. Die beginnen al in Nederland, waar onze Intercity ter hoogte van Wierden achter een stoptrein kleeft en Maurits beroepshalve moppert over een spoorwegbeheerder die de wissels heeft verwijderd. De vertragingen lopen nergens echt op en we halen alle geplande overstappen. Ik schrijf dit in de RE onderweg naar Flensburg (onderling vertaald als Pannenkoekburcht), die ook al keurig op tijd door het Hoge Noorden van Duitsland rijdt.

Onderweg wordt het landschap steeds leger. Stations worden stationnetjes met bushokjes in plaats van wachtlokalen, de steden worden dorpen en er is steeds meer groen. Er duiken af en toe fietspaden op, waarna we besluiten dat we hier ook nog eens willen fietsen en alvast een prematuur vakantieplan bedenken. Op de brug bij Rendsburg breekt de zon door. Misschien is het hier ook al lente.

Het station van Flensburg is alvast tweetalig: Duits en Deens. Flensburg is mooier dan je zou denken van een afgelegen grensstadje zou verwachten en ontvangt ons met een gure wind. De mensen op straat dragen mutsen en handschoenen.

We kunnen vanavond een laatste keer alcohol drinken zonder een hypotheek te nemen, hoewel we gaan profiteren van de lage koers van de Noorse kroon. Of we het noorderlicht echt gaan zien? Daar komen we vanzelf wel achter. Ik heb in elk geval het eerste boek van de stapel e-books op de e-reader uit.

Voor de statistieken:
treinen: 4
boten: 0
bussen: 0