‘Dit is wel BBB-gebied’, constateert N. De wandelroute voert over smalle asfaltweggetjes met links en rechts weilanden en akkers, en soms een boerderij met een paar grote nieuwe schuren. De weilanden zijn omzoomd met boomsingels, in de sloot kwaakt een kikker. ‘Zou die koe ook BBB stemmen?’ vraag ik. De koe loopt een paar meter met ons mee aan de overkant van het schrikdraad, tussen de achterpoten zijn nog geen uiers te zien. ‘De koe is te jong om te stemmen.’
De rood-witte stickertjes die onze route aangeven zijn niet overal even goed bijgehouden. We slaan rechtsaf bij een vaalgeel-roze sticker en dat hadden we niet moeten doen. Deze sticker was ooit bedoeld als heldergeel met rood en dat is een hele andere route. Daardoor komen we wel door een dorpje waar we nog nooit geweest zijn en waar we hoogstwaarschijnlijk ook nooit meer zullen komen. Het dorpje heeft zelfs een echte buitenwijk; een rijtje witte schimmel-woningen uit de jaren negentig. Bij het verlaten van het dorp, als de telefoons ons weer naar de route met de rood-witte stickers hebben geleid, komen we langs Marieke’s theetuin. We hebben best zin in thee. In de tuin zit een andere wandelaar de Telegraaf te lezen, maar het blijkt Marieke zelf te zijn. Verder is er niemand en komt er ook niemand langs terwijl wij muntthee drinken en appeltaart met slagroom eten. We hopen zachtjes dat Marieke nog andere inkomstenbronnen heeft, behalve haar theetuin. De appeltaart is trouwens heel behoorlijk, al was het maar omdat hij niet in de diepvries heeft gezeten, een onhebbelijkheid van veel horecagelegenheden.
Na de muntthee leiden de stickers ons een modderig bosje vol smalle paden en brandnetels in. Wandelaars in BBB-landschap dragen beter een lange broek. Omdat het bos bij nader inzien een brede groenstrook is, zijn we er snel weer uit. Opnieuw asfalt, akkers en weilanden, met af en toe een boerderij. Ganzen, mussen en kraaien, een vogelaar heeft hier weinig te zoeken, bedenk ik me, en vergeet het weer. Een automobilist passeert ons. Hij wijkt netjes uit en steekt zijn hand op, wij stappen de berm en in steken onze handen op. Hoe minder mensen er zijn, des te meer je er groet; een rechtsevenredig verband of gewoon een plattelandsautomatisme. Op de hoek van de laatste boerderij hangt een groen spandoek scheef aan twee laatste touwtjes tussen twee paaltjes. Er is nog net een B leesbaar. De rest BBBedenken we er zelf wel bij.