Tien jaar geleden maakten telefoons hooguit foto’s waarin je de pixels kon tellen. Mijn telefoon kon foto’s maken, maar ik bezat ook een Canon met een rolletje er in. Een filmrolletje, bedoel ik. Het ding maakte prima foto’s, maar ik wilde meer en de afdrukkosten liepen uit de klauw. Daarom kocht ik een Sony Alpha 300 met een Tamron 18-200 mm lens. Tien jaar lang reisde de camera met mij mee de wereld over. s’Avonds had ik vaak een lamme schouder van de zware cameratas, maar de foto’s waren echt mooi. Ook al verdien ik eigenlijk mijn brood als redacteur, de foto’s waren soms meer dan welkom bij de verhalen die ik schreef.
Het afgelopen jaar begon het te knagen; mijn camera is inclusief tas 1,6 kilo en vrij omvangrijk. Bovendien gebruikte ik de forse telelens zelden echt volledig. Mijn eerste keuze was een simpel klikklak-cameraatje naast mijn grote camera. Alleen; een telefoon (tenminste, voorzien van een goede camera, en dat is die van mij toevallig niet) kan ook wat een klikklak-cameraatje kan. ‘Kies voor een systeemcamera!’ riep een klein koortje liefhebbers in mijn omgeving. Ze hadden een punt; systeemcamera’s zijn kleiner en lichter dan spiegelreflexen, maar wel voorzien van goede sensoren en verwisselbare lenzen. Oh ja, goedkoop zijn ze natuurlijk niet.
Een ander alternatief; een compactcamera met een goede sensor. De meeste compactcamera’s zijn uitgerust met een 1/2.3″ sensor, wat prima is, maar niet voor zeurderige hobbyfotograven die méér willen. Gelukkig zijn er her en der wel compactcamera’s te vinden die zijn uitgerust met een betere sensor. Voor de oplettende Tweakers-nerd waren ze zelfs voor schappelijke prijzen tweedehands te vinden.
Inmiddels staat er een Panasonic DMC-LX100 naast me, voorzien van een Four/Thirds sensor en een 24-70 mm lens. Of ik het lensbereik ga missen zullen we zien, de macrolens en de mogelijkheden van de belichting zijn in elk geval fijn. De handleiding is nog niet uit, er mee spelen is natuurlijk leuker.
Het pootje van Amba moest het als eerste ontgelden (het beest is niet zo dol op foto’s maken).
Maar toen had ik de rest van de kat ook te pakken.
Afgelopen weekend was ik in de Waterleidingduinen, met camera. Dat gaf mogelijkheden om onder andere het belichtingscompensatieknopje op de camera te testen.
Of ik mijn foto’s voortaan in gebleekte tinten uitvoer? Nee, daarvoor kun je beter een Instagram-accountje met lollige filtertjes nemen. Maar deze camera biedt een hoop mogelijkheden. Het is bovendien een fluitje van een cent om bestanden via laptop op mijn blog te plaatsen. Daarom; meer volgt.
Een gedachte over “Karolien kocht een nieuwe camera”