Een dagje Kobe was geen smoes om met de Hello Kitty Shinkansen te reizen, het stond echt op de planning. Uiteindelijk maakten we er een ov-safari met vier verschillende modaliteiten van.
Ik geef het toe; ik bezit al een paar Hello Kitty shinkansen eetstokjes en een dito ekiben-doosje. Maar The cutest bullet train herself was natuurlijk het allergaafst. Eigenlijk zou de Hello Kitty shinkansen tot afgelopen zondag rijden, maar gelukkig is de dienst verlengd.
Ik ben beslist niet de enige liefhebber; het was zo druk met fotograferende mensen op het perron dat ik zelf geen goede foto van de trein heb. Gelukkig steekt Maurits hier met kop en schouders boven iedereen uit en maakte dit filmpje.
Ook binnen is de trein perfect ingericht; lila stoelen met rose-witte hoofdkussentjes, overal Hello Kitty-decoraties, een souvenirwinkel in het voorste rijtuig en diverse Hello-Kitty fotospots.
De havenstad Kobe telt slechts anderhalf miljoen inwoners. De stad was aan het einde van de negentiende eeuw een van de eerste internationale zeehavens van Japan. Maar mijn generatie kent Kobe vooral van de gruwelijke aardbeving op 17 januari 1995, die 6433 mensen het leven koste.
Van de aardbeving is niets meer te zien, hooguit dat de flats in Kobe nog moderner zijn dan in de omliggende steden. Verder is Kobe vrij stil in de middaghitte. Het wordt pas echt gezellig in Chinatown, waar we lunchten met heerlijke streetfood.
We liepen door naar het Meriken park, dat direct aan de kust ligt. Het park zelf is mooi, maar we genoten nog het meeste van het briesje zeewind. In het park staan een paar kenmerkende gebouwen, die samen met de haven voor een mooi uitzicht zorgden. De felle zon was een mooie oefening in fotografie; veel foto’s zijn overbelicht.
Er is natuurlijk nog meer Kobe, maar omdat we moe waren namen we de Portliner naar de luchthaven van Kobe. Dit is weer een monorail die geen monorail mag heten vanwege de luchtbanden, maar het was vooral een leuk stukje techniek met mooi uitzicht.
Vanaf de luchthaven van Kobe vertrekt een snelveerdienst naar Kansai International Airport. Normaal gesproken kost een enkeltje 1850 yen, maar Maurits had ergens in de krochten van internet ontdekt dat hetzelfde ticket op vertoon van een buitenlands paspoort slechts 500 yen kost. Lachend rekenden we 1000 yen af en voeren naar de overkant. Daar namen we de directe trein naar station Osaka.
Japan ligt wat onhandig in de tijdzone, en toen we rond etenstijd aankwamen was het Umeda Sky Building al in rode avondwolken gehuld. We hadden enorm zin in pizza, dus zochten we de elektronikawinkel waar we gisteren op kabeltjesjacht waren geweest op. De elektronikawinkel beslaat een verdiepinkje of zes, daarop zitten nog twee bouwlagen vol kledingzaken en de bovenste verdieping is ingeruimd voor een kudde restaurantjes, waaronder drie pizzaria’s. Dat er thuis maar één (1) restaurant zit bovenop de Hudson’s Bay gaat even wennen worden.