Wat doe je met een rustdag op een eiland met 122 inwoners? Het hele eiland rondlopen. Dat kost je een uurtje of drie en is heel mooi. Een berg, een wit strand met azuurblauw water, schapen, machair en eindigen met een verlate lunch in het dorpscafe, eigenlijk een soort Hebriden in het klein.
Gisteravond liepen we nog even Wad. Wad? Wad, dus. Veel baaien vallen droog tijdens eb, zo ook het baaitje naast ons bunkhouse. De bodem is zanderig, dus wegzakken zoals op het Nederlandse Wad is er niet bij. Overal liggen schelpen, de droogvallende baai serveert een feestmaal voor alle vogels hier.
Vogels zijn hier sowieso veel. Het is hier nooit stil, overal fluit, zingt of piept wel iets, kieviten in de weilanden, grote roofvogels boven ons hoofd en honderden kleine zangvogeltjes die in dichte rijen op de elektriciteitsdraden en op de hekken zitten. Voeg daarbij het loeien en blaten van vee en het ruisen van de wind en de zee toe (en ok, af en toe een auto of trekker) en je hebt de soundtrack van de Outer Hebrides.
Het is rustdag voor ons, dus de fietsen blijven in de schuur en we kruipen een uurtje later uit bed. We ontbijten met toast en roerei en gaan op pad. Het is na dagen fietsen heerlijk om weer te lopen. Het plan is de Berneray Circular walk, de enige mogelijke wandeling op het eiland, en afhankelijk van hoe je hem inricht tien tot vijftien kilometer lang.
We stoppen eerst even in het haventje bij de Coralbox van Eilidh, die ik ooit tegenkwam op social media. Eilidh studeerde fotografie in Glasgow, miste het eiland en verhuisde terug om een miniscuul souvenirwinkeltje te beginnen, met onder andere veel eigen foto’s. Ik koop haar kalender voor 2026. Geen handige zet, want het ding past net niet in het wandelrugzakje (wel straks in een fietstas), maar we hebben straks wel een heel jaar Hebriden in de keuken hangen. Hint voor liefhebbers; ze heeft een webshop.
Verderop in de baai ligt een stapel stenen. Nee, stenen bewegen niet. Zeehond! En nog een… We tellen er zeker vijf, en de voorste knipoogt nog even vriendelijk. Daarna slaan we af richting Beinn Shlèibhe, de hoogste berg op Berneray, wat imposant klinkt, maar niet is. Het is wel moerassig, en de oude wandelschoenen waar ik vakantie op vier beginnen wat van hun waterdichtheid op te geven. Even later staan we bovenop, en 93 meter is genoeg voor een spectaculair uitzicht. We vieren het met bananen en chocola.
Na de afdaling volgt een hagelwit strand, helderblauwe zee en golven die verklaren waarom hier zoveel mensen met surfplanken rondlopen. Ik heb hier vijftien jaar terug een otter gezien, maar die is niet standaard inbegrepen.
Het strand is mooi, maar het duurt misschien wat lang. De duinenrij is steil afgeslagen in plaats van glooiend, en we geven storm Floris de schuld. De wandeling begint wat langer te duren dan we van plan waren, maar uiteindelijk is er een plek waar we omhoog kunnen, en even later staan we tussen dikke pollen helmgras, die overgaan in machair. Er is eigenlijk geen vertaling voor de Gaelische naam voor met bloemen begroeide duinen, en ik geloof ook niet dat het fenomeen ergens anders voorkomt, maar wat is het er prachtig. Letterlijk overal waar je kijkt bloeien bloemen in alle denkbare kleuren.
We beginnen trek in lunch te krijgen, en gelukkig komt de beschaving weer in zicht. Even later staan we voor het blauwgeschilderde gebouwtje waar het café en de winkel zijn, en ploffen neer op het terras voor een uitgebreide warme lunch.
Omdat elk gesprek hier met een verhandeling over het weer begint had ik daar eigenlijk mee moeten beginnen; warm en bewolkt, hoewel we voor het gemak de Schotse definitie van warm aanhouden (meer dan vijftien graden). Onze lunch aten we op een zonnig terras, nu begint het af te koelen, maar het is nog steeds droog. Dat lijkt het morgen ook te worden, als we weer op de fiets stappen. Op naar de heuvels van Harris, die we al aan de overkant zien liggen.
Ik had eindelijk de rust en de wifi om foto’s van de grote camera op Flickr te zetten, en ga er straks nog meer bij zetten. Veel kijkplezier!